۱۳۹۳ تیر ۹, دوشنبه

==== Margaret Atwood: A woman of many talents =====

Margaret Atwood was born on 18 November 1939 in Ottawa, and grew up in northern Ontario and Quebec, and in Toronto. She received her undergraduate degree from Victoria College at the University of Toronto and her master’s degree from Radcliffe College.
Margaret Atwood is the author of more than forty volumes of poetry, children’s literature, fiction, and non-fiction, but is best known for her novels, which include The Edible Woman (1969), The Handmaid’s Tale (1985), The Robber Bride (1994), Alias Grace (1996), and The Blind Assassin, which won the prestigious Booker Prize in 2000. Her newest novel, MaddAddam (2013), is the final volume in a three-book series that began with the Man-Booker prize-nominated Oryx and Crake (2003) and continued with The Year of the Flood (2009). The Tent (mini-fictions) and Moral Disorder (short fiction) both appeared in 2006. Her most recent volume of poetry, The Door, was published in 2007. In Other Worlds: SF and the Human Imagination, a collection of non-fiction essays appeared in 2011. Her non-fiction book, Payback: Debt and the Shadow Side of Wealth was adapted for the screen in 2012 (From Margaret Atwood's Official website).
 
Margaret Eleanor Atwood is a Canadian poet, novelist, literary critic, essayist, and environmental activist. She is a winner of the Arthur C. Clarke Award and Prince of Asturias Award for Literature, has been shortlisted for the Booker Prize five times, winning once, and has been a finalist for the Governor General's Award several times, winning twice. She is also a founder of the Writers' Trust of Canada, a non-profit literary organization that seeks to encourage Canada's writing community. Among innumerable contributions to Canadian literature, she was a founding trustee of the Griffin Poetry Prize.
While she is best known for her work as a novelist, she has also published fifteen books of poetry. Many of her poems have been inspired by myths and fairy tales, which have been interests of hers from an early age. Atwood has published short stories in Tamarack Review, Alphabet, Harper's, CBC Anthology, Ms., Saturday Night, and many other magazines. She has also published four collections of stories and three collections of unclassifiable short prose works.
Personal life: In 1968, Atwood married Jim Polk; they were divorced in 1973. She formed a relationship with fellow novelist Graeme Gibson soon after and moved to a farm near Alliston, Ontario, north of Toronto, where their daughter Eleanor Jess Atwood Gibson was born in 1976. The family returned to Toronto in 1980. Regarding her religion, Atwood was a noted humanist, and in 1987 she was named Humanist of the Year by the American Humanist Association.
Atwood and feminism: Atwood, who was surrounded by the intellectual dialogue of the female faculty members at Victoria College at University of Toronto, often portrays female characters dominated by patriarchy in her novels. Still, Atwood denies that The Edible Woman, for example, published in 1969 and coinciding with the early second wave of the feminist movement, is feminist and claims that she wrote it four years before the movement. Atwood believes that the feminist label can only be applied to writers who consciously work within the framework of the feminist movement.
Contribution to the theorizing of Canadian identity: Atwood’s contributions to the theorizing of Canadian identity have garnered attention both in Canada and internationally. Her principal work of literary criticism, Survival: A Thematic Guide to Canadian Literature, is considered outdated in Canada but remains the standard introduction to Canadian literature in Canadian Studies programs internationally. In Survival, Atwood postulates that Canadian literature, and by extension Canadian identity, is characterized by the symbol of survival. This symbol is expressed in the omnipresent use of “victim positions” in Canadian literature. These positions represent a scale of self-consciousness and self-actualization for the victim in the “victor/victim” relationship. The "victor" in these scenarios may be other humans, nature, the wilderness or other external and internal factors which oppress the victim. Atwood’s Survival bears the influence of Northrop Frye’s theory of garrison mentality; Atwood instrumentalizes Frye’s concept to a critical tool.
Political involvement: Although Atwood's politics are commonly described as being left-wing, she has indicated in interviews that she considers herself a Red Tory in the historical sense of the term. Atwood and her partner Graeme Gibson are members of the Green Party of Canada (GPC) and strong supporters of GPC leader Elizabeth May. Atwood has strong views on environmental issues, and she and her partner are the joint honorary presidents of the Rare Bird Club within BirdLife International. She has been chair of the Writers' Union of Canada and president of PEN Canada, and is currently a vice president of PEN International (From Wikipedia, the free encyclopedia).
 
Margaret Atwood’s reviews and critical articles have appeared in Canadian Literature, Maclean’s, Saturday Night, This Magazine, New York Times Book Review, The Globe and Mail, The National Post, The Toronto Star, The Nation, Books In Canada, The Washington Post, The Harvard Educational Review, and many others.
Atwood’s works have been translated into French, German, Italian, Farsi, Urdu, Estonian, Romanian, Serbo-Croatian, Catalan, Turkish, Russian, Finnish, Dutch, Danish, Norwegian, Swedish, Portuguese, Greek, Polish, Japanese, Icelandic, Spanish, Hebrew, and several other languages. All of the fiction is available in paperback in Canada, the U.S., and the U.K.
Surfacing was produced as a film by a Canadian production company in 1981. The Handmaid’s Tale was adapted for the screen by Harold Pinter, directed by Volker Schlorndorf and released in 1990, starring Natasha Richardson and Robert Duvall. The Royal Winnipeg Ballet is premiering a performance based on the same novel in 2013. The Robber Bride was adapted as a TV movie featuring Mary Louise Parker in 2007 (From Margaret Atwood's Official website).
 
Atwood’s writing is noted for its careful craftsmanship and precision of language, which give a sense of inevitability and a resonance to her words. In her fiction Atwood has explored the issues of our time, capturing them in the satirical, self-reflexive mode of the contemporary novel. She has written to date a staggering 14 novels, nine short-story collections, 16 books of poetry, and ten volumes of non-fiction that have collectively garnered two Governor General’s Awards, a Giller Prize, a Man Booker Prize and numerous other awards and accolades. A Companion of the Order of Canada, Margaret Atwood is among the most prolific and celebrated writers in Canadian history.
Margaret Atwood has received numerous honorary degrees, including ones from Concordia University, University of Toronto, Université de Montréal, Harvard University, and The Royal Military College of Canada. In addition to being a Companion of the Order of Canada, in 2012 she was the recipient of the Queen Elizabeth II Diamond Jubilee Medal, Canada (From The Canadian Encyclopedia's Website).
 
Epilogues
1. Margaret Atwood currently lives in Toronto with writer Graeme Gibson.
2. In June 2014, The Irish writer Eimear McBride won the Baileys book prize for her first novel, A Girl is a Half-formed Thing, beating bookie's favourite Donna Tartt's gigantic third novel, The Goldfinc, Audrey Magee's second world war story, The Undertaking, and Margaret Atwood's fourteenth novel, The MaddAddam.
3. Some parts of this article can be also viewed as a Persian Text here:
 
Manouchehr Saadat Noury, PhD
 

==== About Canada Day: In English & Persian =====



Canada Day is the national day of Canada, a federal statutory holiday celebrating the anniversary of the July 1, 1867, enactment of the British North America Act, 1867 (today called the Constitution Act, 1867), which united three colonies into a single country called Canada within the British Empire. Canadians across the country and around the world show their pride in their history, culture and achievements. It’s been a day of celebration, where many festivities are held across the country, since 1868.
The Creation of Canada Day: 1. June 20, 1868: Governor General Lord Monck signs a proclamation that requests all Her Majesty’s subjects across Canada to celebrate July 1.
2. 1879: A federal law makes July 1 a statutory holiday as the “anniversary of Confederation,” which is later called “Dominion Day.”
3. October 27, 1982: July 1, “Dominion Day” officially becomes Canada Day.
The national anthem of Canada: "O Canada" is the national anthem of Canada. The song was originally commissioned by Lieutenant Governor of Quebec Théodore Robitaille for the 1880 Saint-Jean-Baptiste Day ceremony; Calixa Lavallée wrote the music as a setting of a French Canadian patriotic poem composed by poet and judge Sir Adolphe-Basile Routhier. The lyrics were originally in French and translated into English in 1906.Robert Stanley Weir wrote in 1908 another English version, which is the official and most popular version, one that is not a literal translation of the French. Weir's lyrics have been revised twice, taking their present form in 1980, but the French lyrics remain unaltered. "O Canada" had served as a de facto national anthem since 1939, officially becoming Canada's national anthem in 1980 when the Act of Parliament making it so received Royal Assent and became effective on July 1 as part of that year's Dominion Day celebrations.
 English Version of O Canada:
 Our home and native land!
 True patriot love in all thy sons command.
 With glowing hearts we see thee rise,
 The True North strong and free!
 From far and wide, O Canada,
 We stand on guard for thee.
 God keep our land glorious and free!
 O Canada, we stand on guard for thee.
 French Version of Ô Canada:
 Terre de nos aïeux,
 Ton front est ceint de fleurons glorieux!
 Car ton bras sait porter l'épée,
 Il sait porter la croix!
 Ton histoire est une épopée
 Des plus brillants exploits.
 Et ta valeur, de foi trempée,
 Protégera nos foyers et nos droits
Happy Canada Day
روز کانادا نام روز ملی کشورکاناداست که در تمامی استان‌های آن کشور به عنوان تعطیل رسمی شناخته شده‌است. این روز سالگرد تصویب قانون بریتانیایی آمریکای شمالی در تاریخ اول ژوئیه سال ۱۸۶۷ است که به موجب آن قانون دو مستعمره و یک استان سابق امپراطوری بریتانیا متحد گردیدند و تشکیل کشوری بنام کانادا را دادند. این مناسبت هر ساله در روز اول ماه ژوئیه در سراسر کانادا و از سوی کانادائی‌ها، در سراسر جهان جشن گرفته می‌شود.
سرود ملی کانادا: ای کانادا سرود ملی کاناداست. سرود ملی این کشور دو نسخه دارد. به این معنی که با یک موسیقی مشترک، در هر یک از دو زبان انگلیسی و فرانسوی، دارای متنی جداگانه است که تقریباً مفهومی یکسان دارند.
برگردان فارسی متن انگلیسی سرود ملی کانادا: ای کانادا/ خانه و سرزمین ما/ عشق راستین میهن ‌دوستی بر تمام فرزندان‌ات فرمان می‌راند/ با دل ‌هایی پر از شوق، اوج و فراز تو را می‌نگریم/ شمال راستین زمین، نیرومند و آزاد/ از دور دست و سرتاسر/ ای کانادا، ما به پاس تو برمی‌خیزیم/ خداوند سرزمین ما را شکوهمند و آزاد نگاه دارد/ ای کانادا، ما به پاس تو برمی‌خیزیم.
برگردان فارسی متن فرانسوی سرود ملی کانادا: ای کانادا/ سرزمین اجداد ما/ سیمایت با حلقه باشکوهی از گل آذین شده است/ بازویت آماده گردانیدن شمشیر است/ همچنان که آماده حمل صلیب است/ تاریخت درخشان ‌ترین حماسه است/ شجاعتی توأم با ایمان بالا/ خانه ما و حقوق ما را حفظ خواهد کرد.
روز کانادا خجسته و گرامی باد

۱۳۹۳ تیر ۸, یکشنبه

یادداشت هایی پیرامون زندگی و آثار مارگارت اتوود

ماجرای زندگی او: مارگارت اِلنور اتوود نویسنده، شاعر، منتقد ادبی، فعال سیاسی و فمینیست سرشناس کانادایی است. کتاب ‌های آدمکش کور برندهٔ جایزهٔ بوکر سال ۲۰۰۰ و اوریکس و کریک از آثار او هستند. مارگارت اتوود در ۱۸ نوامبر ۱۹۳۹ در اتاوا زاده شد. او کودکی خود را در جنگل‌های شمال کبک در کنار پدرش که یک گیاه‌شناس بود گذارند. تجربه این نوع زندگی در دوران کودکی، بعدها در آثار اتوود در به‌کارگیری تعبیرها از دنیای جانوران و طبیعت نمود یافت. او تاکنون بیش از ۳۰ کتاب شامل رمان، داستان‌های کوتاه، شعر و نقد ادبی، تاریخ اجتماعی و کتاب‌های کودکان را به تالیف رسانده است.
آثار او ریشه در رئالیسم سنتی دارد و در نوشته ‌هایش از زن به‌ عنوان شخصیت اصلی استفاده می‌ شود. او در داستان ‌هایش واقعیت ‌های اجتماعی را با تخیل و اسطوره‌ شناسی و طنز همراه می‌کند.
مارگارت آتوود هفت بار به مرحله ی نهایی جایزه ی استانداری کانادا راه یافته و دوبار این جایزه را کسب کرده است. آدمکش کور از معروفترین رمان های اوست که برنده ی جایزه بوکر نیز شده است. آثار او در ٣٨ كشور و به ٢۵ زبان ترجمه شده است. علاوه بر رمان، داستان كوتاه و شعر، در زمينه كار كودك، نقد ادبي، نمايشنامه‌ هاي تلويزيوني و راديويي نيز آثاري دارد. او چندين سال عضو فعال عفو بين‌الملل بود و مدت‌هاي مديدي بر ضد سانسور ادبي جنگيده است.
اتوود نوشتن را از شش سالگی آغاز و در شانزده سالگی مصمم شد که نویسنده شود. او تحصیلات خود را در فلسفه و زبان فرانسه به پایان رساند. بیشتر اشعارش الهام گرفته از اسطوره ها و داستانهای پریان است که موضوع مورد علاقه ی او از سنین کودکی بوده است. بیش از سیزده رمان، هجده مجموعه شعر و بسیاری داستان کوتاه و کتاب هایی برای کودکان از او منتشر شده است. چند رمان او به زبان فارسی نیز ترجمه شده است.
گزیده ی آثار او : ١ -  رُمان‌ها: زندگی پیش از انسان (۱۹۷۹) - قصهٔ کُلفَت (۱۹۸۵) برندهٔ جایزهٔ آرتور سی کلارک (ترجمه به فارسی با نام سرگذشت ندیمه، سهیل سُمی، انشارات ققنوس، ۱۳۸۲) - چشم گربه (۱۹۸۸) - عروس فریبکار (ترجمهٔ فارسی، شهین آسایش، انتشارات ققنوس، ۱۳۸۰) - گریس دیگر (ترجمه به فارسی، جلال بایرام انتشارات نیلوفر ۱۳۸۱) - آدمکش کور (۲۰۰۰) برندهٔ جایزه بوکر (ترجمه به فارسی، شهین آسایش، انتشارات ققنوس، ۱۳۸۱) - اوریکس و کریک (ترجمه به فارسی، سهیل سُمی، انتشارات ققنوس، ۱۳۸۳). ٢ - مجموعه ی داستان کوتاه: دخترهای رقاص (۱۹۷۸) - خیمه (۲۰۰۶). ٣ - مجموعه ی شعر: صبح در خانهٔ سوخته (۱۹۹۶).
ترجمه ی برخی از سروده های او
١ - شعر_ هجی کردن: دخترکم کف اتاق بازی می کند/ با حروف پلاستیکی/ قرمز، آبی، زرد سیر/ می آموزد چگونه هجی کردن را/ هجی می کند چگونه جادو کردن را/ در شگفتم که چند زن دختران خود را انکار کردند/ در اتاق ها حبسشان کردند، پرده ها را کشیدند/ تا بتوانند کلمات را در رگ رگ شان تزریق کنند/ کودک، شعر نیست، شعر/ کودک نیست، بی هیچ اما و اگری. به قصه باز می گردم، قصه ی زنی که در چنگ جنگ افتاد، در حال زایمان، با ران های بسته شده به دست دشمن، تا نتواند فارغ شود. زن اجدادی اش: جادوگری مشتعل، دهانش فرو پوشانده با چرم/ برای خفه کردن کلمات. کلمه پشت کلمه/ پشت کلمه قدرت است. آنجا که زبان به لكنت می افتد از استخوانهای داغ ، آنجا که صخره دهان می گشاید و تاریکی چون خون جاری می شود، در نقطه ی ذوب سنگ خاره/ وقتی استخوان ها می دانند که پوکیده اند، کلمه از هم می درد، دو پاره می شود، و حقیقت را می گوید، تن به تمامی دهان می شود. این یک استعاره است. چگونه هجی می کنی؟ خون را، آسمان را، و خورشید را؛ نخست، نام خودت را، نخستین نامیدن ات را، نام نخست خودت را، نخستین کلام ات را.
٢ - شعر_ می‌خواهم در خواب تماشایت کنم: می‌دانم که شاید هرگز اتفاق نیافتد/ می‌خواهم تماشایت کنم در خواب،
بخوابم با تو تا به درون خوابت درآیم/ چنان موج روان تیره‌‌ای که بالای سرم می‌لغزد، و با تو قدم بزنم/ از میان جنگل روشن مواج برگ‌های آبی و سبز/ همراه خورشیدی خیس/ و سه ماه به سوی غاری که باید در آن هبوط کنی تا موحش‌ترین هراس‌هایت/ می‌خواهم آن شاخه‌ی نقره‌ای را ببخشم به تو/ آن گل سفید کوچک را/ کلمه‌ای  که تو را حفظ می‌کند/ از حزنی که در مرکز رویاهایت زندگی می‌کند/ می‌خواهم تعقیبت کنم تا بالای پلکان و دوباره قایقی شوم که که محتاطانه تو را به عقب بر می‌گرداند/ شعله‌ای در جام‌های دو دست تا آنجا که تنت آرمیده است کنار من، و تو به آن وارد می‌شوی/ به آسانی دمی که برمی‌آوری/ می‌خواهم هوا باشم/ هوایی که در آن سکنی می‌کنی/ برای لحظه‌ای حتی، می‌خواهم همانقدر قابل چشم‌پوشی و همانقدر ضروری باشم.
٣ - شعر_ شب: چیزی برای ترسیدن نیست/ تنها باد است که سر به شرق چرخانده ؛ تنها ماییم : پدرت : تندر، مادرت : باران. در سرزمین آب ها/ با ماه ای چون قارچ بژ رنگ و نمناک ؛ کُنده ی درختان غرقه شده
و مرغانی بلندبالا که شنا می کنند. جایی که خزه می روید بر تمام سطوح درختان و سایه ات سایه ی تو نیست ؛ بازتاب تست. پدر و مادر حقیقی ات/ ناپدید می شوند/ وقتی پرده می پوشاند در را. ما آن دیگرانیم،
کسانی از زیر برکه/ که خاموش کنار تخت تو می ایستیم/ با سرهایی از جنس تاریکی/ باید بیاییم و بپوشانیم ات/ با جامه ی پشمین سرخ/ با اشک ها و پچپچه های دوردست مان. تو در آغوش باران/ ننوی خنک خواب ات/ تکان می خوری/ آنگاه که ما/ مادر و پدر شبانه ات، انتظار می کشیم/ با دستانی سرد و فروغی مرده، در می یابیم که تنها سایه هایی لرزانیم/ فروافتاده از یک شمع، در این پژواک/ که تو بیست سال دیگر خواهی شنید.
ده قانون نویسندگی مارگارت اتوود
١ - یک مداد همراه داشته باشید تا هنگامی که سوار هواپیما هستید با آن بنویسید. خودکار جوهر پس می‌دهد. اما اگر نوک مداد بشکند، نمی‌توانید آن را تیز کنید. چون نمی‌توانید چاقو همراه خود داشته باشید بنابراین دو عدد مداد ببرید.
٢ - اگر نوک هر دو مداد شکست، می‌توانید با سوهان ناخن فلزی یا شیشه‌ای کمی آن را تیز کنید.
٣ - چیزی با خود داشته باشید که بتوانید روی آن بنویسید. کاغذ خوب است. برای نوشتن می‌توانید کاغذ را حتی روی یک تکه چوب یا روی دست‌تان بگذارید.
٤ - اگر از کامپیوتر استفاده می‌کنید، همیشه برای نگهداری از نوشته‌های جدیدتان یک حافظه جانبی داشته باشید.
۵ - نرمش‌ های مربوط به کمر را فراموش نکنید. درد آن مزاحم کارتان می‌شود.
٦ - همیشه توجه خواننده را معطوف به خود نگه دارید و هنگامی که بتوانید توجه خود را معطوف به کار نگه دارید، این کار بهتر انجام می‌شود. با این حال هیچ گاه نمی‌دانید خواننده کیست، به همین دلیل نوشتن مانند رها کردن تیری در تاریکی است. ممکن است یک نفر را مجذوب خود کند و حوصله یک نفر دیگر را سر ببرد.
٧ - به احتمال زیاد به یک گنج‌واژه، یک کتاب دستور زبان پایه و مقداری واقع‌ بینی نیاز خواهید داشت. این مورد آخر یعنی به پول نیاز دارید. نوشتن شغل است. نوعی قمار هم هست. حقوق بازنشستگی نخواهید داشت. دیگران تا حدودی می‌توانند به شما کمک کنند، در مجموع باید به خود متکی باشید. هیچ کس شما را مجبور نکرده است، خودتان انتخاب کرده‌اید، پس آه و ناله نکنید.
٨ - هیچ گاه نمی‌توانید کتاب خودتان را با آن شور و شوق معصومانه که با خواندن اولین صفحه دلچسب یک کتاب ایجاد می‌شود، بخوانید زیرا همه چیز آن را خودتان نوشته‌اید. شما پشت صحنه بوده‌اید. از تمام ترفند‌ها و رموز باخبر هستید. به همین دلیل قبل از آنکه کتاب را به ناشری بدهید، از یک یا دو دوست کتابخوان‌ بخواهید که به آن نگاهی بیندازند. دوست‌تان نباید کسی باشد که با شما رابطه احساسی دارد، مگر آنکه بخواهید با او قطع رابطه کنید.
٩ - در نیمه راه متوقف نمانید. اگر در میانه ی پی رنگ داستان گم شدید یا به بن‌بست برخوردید، مسیری را که آمده‌اید دنبال کنید تا برسید به جایی که راه را غلط آمدید. سپس راه دیگر را امتحان کنید. یا شخصیت را تغییر دهید. زمان روایت را تغییر دهید. اول داستان را تغییر دهید.
١٠ - دعا کردن ممکن است کمک کند. یا خواندن یک چیز دیگر. یا اینکه مدام تصور یک هدف دور از دست را بکنید؛ یعنی همان کتاب شاهکارتان که تکمیل و منتشر شده است.
یادداشت پایانی
١ - بنا بر گزارش تارنمای بی بی سی فارسی، در سال ٢٠١٤ مارگارت اتوود،‌ نویسنده کانادایی با چهاردهمین رمان خود‌ "مادادام"، از جمله رمان نویسانی بود که تازه ترین آثارشان نامزد جایزه داستانی زنان بیلیز (جایزه ادبی بیلیز) شد. اما "ایمیر مک براید" برای نخستین رمانش با عنوان "دختر یک چیز نیمه شکل یافته است" برنده جایزه ادبی بیلیز ۲۰۱۴ شد. شرکت لیکورسازی بیلیز سال گذشته حمایت مالی این جایزه را بر عهده گرفت. این جایزه که در سال ١٩٩٦ تاسیس شد تا سال ۲۰۱۲ مورد حمایت مالی توسط شرکت ارتباطاتی اورنج بود. این جایزه که پیش از این به جایزه ی اورنج شناخته می شد، از زنانی که به زبان انگلیسی می نویسند تقدیر می کند.
٢ - باید یاد آور شد که داستان "مادادام" که نخستین بار در سال ٢٠١٣ منتشر شد، بعد از به راه افتادن یک سیل بزرگ اتفاق می‌افتد و در ادامه ی رمان ‌های "اوریکس و کریک" سال ٢٠٠٣ و "سال سیل" ٢٠٠٩ مارگارت اتوود‌ است
٣ - آگاهی های بیشتری پیرامون ماجرای زندگی و آثار مارگارت اتوود را می توان به زبان انگلیسی در تارنماهای گوناگون یافت.
٤- بی تردید بررسی زندگی و آثار مارگارت اتوود تنها در یک نوشتار نمی گنجد و این امر نیازمند پژوهش های گسترده تری است. 
دکتر منوچهر سعادت نوری
منابع و مآخذ
ماجرای زندگی مارگارت اتوود: تارنمای دانشنامهٔ آزاد ویکی‌پدیا و تارنمای شعر سارا
گزیده ی آثار مارگارت اتوود: تارنمای دانشنامهٔ آزاد ویکی‌پدیا
ترجمه ی برخی از سروده های مارگارت اتوود: تارنماهای گوناگون
شعر_ هجی کردن و شعر_ شب - ترجمه ی گلاره جمشیدی: تارنمای شعر سارا
ترجمه ی شعر_ می‌خواهم در خواب تماشایت کنم: گروه فرهنگ و هنر سیمرغ
ده قانون نویسندگی مارگارت اتوود - تهیه و تنظیم مهسا رضایی: تارنمای تبیان
نامزد ها و برنده ی جایزه ی ادبی بیلیز در سال ٢٠١٤ : تارنمای بی بی سی فارسی
داستان "مادادام" از مارگارت اتوود: تارنماهای گوناگون
 
گزیده ای از نوشتارها

۱۳۹۳ تیر ۳, سه‌شنبه

=== About Soccer in Iran: In English & Persian ====

History of Soccer in Iran: 1. Soccer in Iran dates back to the early 20th century when early British oil prospectors introduced the game to Bakhtiari tribesman in the south-west of the country...
2. Some Famous Iranian Soccer Players: Karim Zandi, Khan Sardar brothers, Amir-Aslani brothers, Fathollah Minbashian, Mansour Hajian, Abbas Gharib, Aziz Farzanegan, Faramarz Zelli, Biuck Jedikar, Koozehkanani, Dehdari, Boroumand, Reza Vatankhaah, Biuck Vatankhaah, Lavasani, Pourhaidari, Naser Hejazi, Ali Jabaari, Taalebi, Abbas Mojdehi, Masoud Mojdehi, Masoud Moaini, Feraidoon Moaini, Ebrahim Ashtiani, Asghar Sharafi, Karou Haghverdian, Hassan Roushan, Parviz Mazloomi, GholamHossien Mazloomi, Jafar Kashani, Hossein Kalani, Aziz Asli, Mostafa Arab, Homayoon Behzadi, Mehrab Shahrokhi, Ali Parvin, Parviz Ghlich-Khani, Ali Daei, and many others.
3. Iran World Cup Captains: Ali Parvin: Argentina 1978 - Ahmad Reza Abedzadeh: France 1998 - Ali Daei: Germany 2006 - Javad Nekounam: Brazil 2014.
4. The Coach of Iranian Soccer Team in Brazil 2014 World Cup: Carlos Manuel Brito Leal Queiroz. He is a Portuguese football manager, a former manager of Real Madrid, and Alex Ferguson's assistant manager at English club Manchester United.
http://iranian.com/posts/view/post/34073

 World Cup 2014 on Monday16 June 2014: Iran 0-0 Nigeria
World Cup 2014 on Saturday 21 June 2014: Argentina 1-0 Iran
Various Websites
 Iran Coach Blasts Referee Who Waved Away Penalty: Iran coach Carlos Queiroz questioned how the referee in Saturday's 1-0 World Cup loss to Argentina will be able to sleep at night after ignoring claims for a penalty. Referee Milorad Mazic didn't point to the spot when Argentina right back Pablo Zabaleta challenged Ashkan Dejagah in the second half as the midfielder was running toward goal. "It should have been a penalty and red card. There's no excuse. There's nothing that can explain (why) this Serbian referee (did) not give the penalty," Queiroz told reporters after the game.
http://abcnews.go.com/Sports/wireStory/iran-coach-blasts-referee-waving-penalty-24247756

 The Life Story of Famous Iranian Goalkeeper Nasser Hejazi
http://en.wikipedia.org/wiki/Nasser_Hejazi
Nasser Hejazi, nicknamed “the legendary goalkeeper”, was an Iranian football player and coach who most notably played for Taj or Esteghlal Tehran.
http://ali10daei.com/?p=3067
Nasser Hejazi, footballer and symbol of resistance to the regime in Iran, died on 23 May 2011, aged 61
http://www.economist.com/node/18771352

 Soccer in Poetry (in English)
http://www.poetrysoup.com/poems/best/soccer
Soccer in Poetry (in Persian)
http://iranian.com/posts/view/post/34363

 Wishing all the best for the team,

Manouchehr Saadat Noury, PhD

تاریخچه ی فوتبال ایران و شرکت در جام جهانی
 برای اولین بار در ایران فوتبال در شهر مسجدسلیمان در استان خوزستان آغاز شد و اولین استادیوم در این شهر به دست مهندسین انگلیسی به بهره برداری رسید و اولین مسابقه فوتبال در انجا بین مردم بومی مسجد سلیمان و انگلیسی ها برگزار شد. نخستین ایرانی که در یک تیم فوتبال بطور رسمی بازی کرد، شخصی به نام کریم زندی بود که در سالهای ۱۲۸۷ تا ۱۲۹۷ خورشیدی در بین انگلیسی‌ها و در تیم‌هایی که آنها در ایران ترتیب داده بودند بازی کرد.
برای نخستین بار یک انجمن با نام انجمن ترقی و ترویج فوتبال در سال ۱۳۰۰ در تهران تشکیل شد. در راستای این فعالیت ها برای اولین بار مدرسه آمریکایی یا دبیرستان البرز آموزش فوتبال را بصورت رسمی آغاز کرد. در سال ۱۳۰۸ اولین مسابقه رسمی در ایران با تیم بادکوبه شوروی برگزار شد. در سال های ۱۳۱۲ و ۱۳۱۳ تغییرات زیادی در فوتبال و ورزش ایران اتفاق افتاد و انجمن ملی تربیت بدنی و پیش ‌آهنگی تاسیس شد تا اینکه در سال ۱۳۱۴ و ۱۳۱۵ به ترتیب تعداد ۱۵۲ و ۳۶۷ تیم در ایران موجود بود. در سال ۱۳۱۶ حسین صدقیانی پس از بازگشت از اروپا مسئول گسترش فوتبال در ایران شد.
در سال های ۱۳۱۷ و ۱۳۱۸ تیم ملی فوتبال ایران تشکیل شد و برای نخستین مسابقه با افغانستان دیدار کرد. ورزشگاه امجدیه در این سال تاسیس شد. در سال ۱۳۲۵ فدراسیون فوتبال ایران تأسیس و یکسال بعد به عضویت فیفا پذیرفته شد. اولین رئیس فدراسیون فوتبال ایران علی کنی نام داشت.
تا دهه ۵۰ خورشیدی تحولات زیادی در فوتبال ایران رخ داد. در این دهه نخستین جام باشگاههای ایران با نام جام تخت جمشید آغاز به فعالیت کرد. بیرون از پایتخت، مهمترین مراکز این ورزش گیلان و خوزستان بود.
تیم ملی ایران برای نخستین بار در سال ۱۳۵۷ به جام جهانی راه یافت و در همان سال ها در اوج فوتبال آسیا قرار گرفت. پس از انقلاب ۵۷ تنها پیروزی ایران در رقابت های جام جهانی همچنان به جام جهانی ١٣٧٦ خورشیدی (۱۹۹۸ میلادی) باز می‌گردد که توانست در فرانسه با نتیجه ۲ بر یک تیم آمریکا را شکست دهد.
http://en.wikipedia.org/wiki/Football_in_Iran

نتایج نخستین دو بازی تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی ٢٠١٤ برزیل
دوشنبه ١٦ ژوئن ٢٠١٤ : ایران ٠- نیجریه ٠
شنبه ٢١ ژوئن ٢٠١٤ : ایران ٠ - آرژانتین ١
تارنماهای گوناگون
نظر سرمربی تیم ملی فوتبال ایران درباره ی عملکرد داور دیدار ایران و آرژانتین
کارلوس کی ‌روش سرمربی پرتغالی تیم ملی فوتبال ایران در پاسخ به سوالی درباره عملکرد داور دیدار ایران و آرژانتین گفت: آن بازی تمام شده و بحث درباره آن فایده‌ای ندارد اما این را می‌گویم که اگر فیفا چمدان آن داور را نبدد و او را به خانه‌اش نفرستد متوجه می‌شویم که آنجا مشکلی وجود دارد. همه می‌دانیم که فوتبال بازی_ اشتباه ‌هاست. اما آن داور صربستانی باید پاسخ دهد که چرا صحنه پنالتی را دید ولی آن را ندیده گرفت؟ دیروز این فرصت را داشتم که سری به صفحه شخصی این داور در شبکه اجتماعی فیسبوک بزنم. نوع پاسخ دادن او به کامنت‌ها خیلی چیزها را نشان می‌داد که البته وظیفه من نیست درباره آنها تحقیق کنم بلکه رییس فدراسیون باید به این مسئله بپردازد. من فقط یک مربی هستم و اگر بیشتر درباره داوری صحبت کنم من را محکوم خواهند کرد اما واقعا این سوال را دارم که چگونه آن داور صحنه را دید و پنالتی را نگرفت. بالاخره یک نفر باید پاسخ این سوال را بدهد. ایشان باید به هواداران فوتبال در ایران پاسخگو باشد.
http://www.akhbar-rooz.com/printfriendly.jsp?essayId=60765
شکايت ايران به فيفا از داور صربستاني
تيم ملي فوتبال ايران در حالي برابر آرژانتين با يک گل شکست خورد که در اين ديدار يک پنالتي واضح براي تيم ملي ايران گرفته نشد... فدراسيون فوتبال ايران نامه‌اي به فيفا ارسال کرد و به طور رسمي از ميلوراد مازيچ داور صربستاني شکايت کرد که در بازي با آرژانتين يک پنالتي واضح روي اشکان دژاگه را نگرفت.
http://iranian.com/posts/view/post/34373
برخی از بازیکنان مشهور تیم ملی فوتبال ایران در دوران گذشته
کریم زندی، برادران خان سردار، فتح الله مین باشیان، بیوک جدیکار، ناصر حجازی، جعفر کاشانی، حسین کلانی، علی پروین، فریدون معینی، مصطفی عرب ،همايون بهزادي، علی جباری، عزیز اصلی، مهراب شاهرخی، اکبر کارگرجم، پرویز قلیچ خانی،برادران وطنخواه، فرامرز ظلی، جلال طالبی،حسن روشن و بسیاری دیگر: تارنماهای گوناگون
 زندگینامه ی ناصر حجازی دروازه بان مشهور تیم ملی فوتبال ایران در دوران گذشته
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%86%D8%A7%D8%B5%D8%B1_%D8%AD%D8%AC%D8%A7%D8%B2%DB%8C
زنجیره سروده هایی به یاد ناصر حجازی
http://iranian.com/main/blog/m-saadat-noury-116.html

فوتبال : در زنجیری از سروده ها
 برای تیم ملی فوتبال ایران
آفرین گویم شما را اى جوانان دلیر/ اى دلاور شیرمردان، اى دلیران شهیر
گاه ورزش زورمندانید و استعدادوَرْز/ روزچالش مردِ میدانید و بى‏همتا دلیر..
اى جوانان وطن دارد «ادیب» این آرزو
کاندر اقلیم شهامت سر به سر باشید امیر : عبدالعلی ادیب برومند
 دفاع بد در فوتبال
گفتيم كه گل نمي شود...گل خورديم
ما در پي يك دفاع بد گل خورديم
با آنكه دو نيمه خوب بازي كرديم
افسوس دقيقه ي نود گل خورديم: محمد رضا تركي
 اسیر فوتبال
ملت_ ما اسیر_ فوتبال است
از تماشای_ گل چه خوشحال است
فارغ از روزگار_ محنت_ خویش
چشم بر راه_ کار_ فینال است: سروده ی همین نگارنده

با بهترین آرزوها برای تیم ملی فوتبال ایران
دکتر منوچهر سعادت نوری

۱۳۹۳ خرداد ۲۴, شنبه

===== Some Notes on the History of Soccer in Iran ====


 Early History
Soccer in Iran dates back to the early 20th century when early British oil prospectors introduced the game to Bakhtiari tribesman in the south-west of the country (An Article in iranvisitor.com).
The game of soccer was introduced to Iran in the first two decades of the 20th century by British residents and American missionaries. In Tehran the employees of the British legation, the Imperial Bank, and the Indo-Persian Telegraph Company each had a team and competed with each other. In the south of the country engineers in the oil-fields of Abadan and Masjed Solayman played the game too. First the Iranians watched, then they began joining the expatriates’ teams. In the beginning these first Iranian soccer players were sometimes criticized for playing the “infidels’ games” and even pelted with rocks. Later officers of the South Persia Rifles played the game and introduced it to their troops (Houchang Chehabi's Article in Iranica Encyclopedia).
An article published by Wikipedia Enencyclopedia however indicates that, "Soccer was played in Iran as early as 1898, when a team of British residents of Esfahan played a team of Armenians. In south western Iran the game was introduced in 1907 by British sailors and workers. At that time they were working at port cities Bushehr, Khorramshahr, Bandar Abbas and major oil refineries such as Abadan and Masjed Soleiman in the province of Khuzestan, the latter area even boasting a Soccer League. The local Iranian employees of the company first looked on, and then began replacing individual players on the teams, until they formed their own teams. The year of 1907 was the year that British Ambassador in Tehran by the name of Cecil Spring-Rice founded Iran's first Soccer Tournament which had only 3 teams Embassy of Great Britain, Imperial Bank of Persia and Indo-European Telegraph Company. In the same year, Tehran Soccer Association Club, an organising body for arranging soccer matches was established. However all teams were made up of British residents of Tehran, although when teams didn't have enough players they sometimes chose Iranian bystanders to come on the field and play. Elsewhere in the south of Iran, (i.e. cities such as Shiraz) football was introduced by the British officers of the South Persia Rifles (1916–1921) to the Iranian troops they commanded, who then spread the game among the population.
The first Iranian player was Karim Zandi who played from 1908 to 1916. He was the reason other Iranians became motivated and interested in the sport. It became every young Iranian's dream to play alongside these British residents of Tehran. All matches were played at around Mashq Square"(Wikipedia Enencyclopedia).
 The first Iranian soccer teams were founded after 1910 by US missionaries. Around 1915 Samuel M. Jordan made soccer part of the physical education curriculum of the American College, later named as Alborz College. Other schools imitated the American College, as Iranian modernists came to consider soccer and other team sports a useful means to inculcate Iranians with the value of cooperation, which, in their view, the exercises of the Zoor-Khaneh (traditional gymnasium) neglected. In 1921 the Majma-e tarweej wa taraghi-e football (Association for the promotion and advancement of soccer) was formed under the patronage of Reza Khan-e Sardar Sepah (later Reza Shah); it became the forerunner of the Iranian soccer federation, which joined FIFA, the international governing body of soccer, in 1945 (Houchang Chehabi's Article in Iranica Encyclopedia).
 The year of 1920 saw the establishment of Iran's first soccer club called Iran Club. Soon after the alumni of American College and the students of School of Political Science also formed teams. The Iran Club squad consisted of Karim Zandi, Khan Sardar brothers, Amir-Aslani brothers, Mohammad Ali Shokooh, Azizollah Afkkhami, Reza Kalantar, Sheybani, Hasan Meftah, Herand, Galustyan, Khajeh-Noori, Reza Rabizadeh, Hambarson, Ashrafi. This group of players won the Tehran Association Cup in 1923. In the same year a new club was established called Tehran Club, this followed by creation of Armenian Sports Club and Toofan Club, and in 1925 Tehran Club reached the final and defeated British Select Team of Tehran 2-1.
Also in the Post-Great War period, some footballers who played abroad such as Hossein Sadaghiani and Khan-Sardar brothers who played in Belgian Football Leagues returned to Iran. Hossein Sadaghiani for instance after returning to Iran temporarily from Europe, helped to establish the first soccer club (Ferdowsi Club) in Mashhad. During his one year stay in Mashhad, he arranged football matches between the club and the British Consulate-General
In 1926 Tehran XI (selected players from Tehran Club, Toofan F.C. and Armenian Sports Club) traveled across the border to Baku, USSR, this was the first away soccerl match for an Iranian team. This Tehran Selected team was the predecessor of Iran's national soccer team.
In 1929 it was time for a return visit, and so a team from Baku was invited to play in Tehran in late November. To impress the visitors, grass had been planted on the state-owned soccerl field. The last of the three games, all of which were won by the visitors, was attended by Abdolhossein Teymourtash, the powerful minister of court.
Although Hossein-Ali Khan Sardar never played for Iranian national team as it didn't get created until 1941, however he was the captain of Tehran XI team that traveled to Baku, USSR in 1926 and also in 1929 when Tehran was host to Baku (Wikipedia Enencyclopedia).
 In 1934 the government invited Thomas R. Gibson, a recent graduate of Columbia University, to build up a physical education program for the schools in Iran. Within a few months he set up 24 teams that competed with each other. The sport received an added impetus in 1936, when Crown Prince Mohammad-Reza Pahlavi returned from his studies in Switzerland. At the Rosey School he had been captain of the school’s soccer team, and in Tehran he became captain of the team at the military academy which he attended (Houchang Chehabi's Article in Iranica Encyclopedia).
First head coach of the Iranian national team
Hossein Sadaghiani (January 1903–December 1982) became active in sharing the knowledge of the game and also with growth of soccer, he became the first head coach of the Iranian national team, who later on went on coaching soccer teams of University of Tehran. The very first match that the Iranian national soccer team played was on August 25, 1941 away at Afghanistan.
In 1942, when the Allied Forces were in Iran, Iran national soccer team defeated a British Military  team in a friendly match played in Tehran.
Iran team lineup were: Fathollah Minbashian, Mansour Hajian, Abbas Gharib, Aziz Farzanegan, Abbas Tandidehgar, Jamshid Malekshahi, Bakhtiar, Akbar Toofan, Ahmad Eyzadpanah and two more players. The team's head coach was Hossein Sadaghiani.
British Army lineup included players such as Wilf Mannion, Migger and Bick, Bertie Mee, Jimmy McCabe. Match details as follow:
Date: November, 1942
Result: Iran 1 – British Army 0
Plce: Amjadiyeh Stadium, Tehran
Attendance: 6,500 (Wikipedia Enencyclopedia).
From mid-1940s to the Present Time
 Tehran slowly started becoming the soccer capital of Iran, and numerous great clubs emerged from there. Shahin, Oghab, and Taj, were all Tehran teams established in the mid-1940s which even to this day have a great following. As the number of club teams increased the need for a national league became apparent, and ever since 1960, with the exception of a few years, a nationwide football league has existed in Iran. The Takhte Jamshid Cup, Azadegan League and the IPL being the most important ones.
The first two decades of international football for Iran was uneventful, but the 60's and 70's was when Iran established itself as one of Asia's top sides.
They won the Asian Cup in 1968, 1972 and 1976, the 1974 Asian Games football tournament, qualified for the 1964, 1972, 1976 and 1980 Olympic Games and most importantly qualified for World Cup 1978 in Argentina. The Iranian Revolution and the Iran–Iraq War soon occurred and soccer was downplayed, but the national team has made a comeback in recent years, qualifying for the 1998 Football World Cup and recording their first win ever in World Cup (against the United States) and also qualifying for the 2006 tournament in Germany (Wikipedia Enencyclopedia).
 In the 1930s Iran’s most successful team was Tehran’s Toofan, but in the 1940s Shahin and Daraii emerged as serious rivals for it. In 1946 Tehran’s cycling club (Bashgah-e Docharkheh Savaran) established a soccer team, which changed its name to Taj in 1949 and replaced Toofan as one of Tehran’s top three clubs. When the owner of Taj, General Parviz Khosravani, used his influence as head of the National Physical Education Organization (Sazman-e melli-e tarbiat-e badan) to dissolve Shahin in 1967, Shahin’s players joined a hitherto minor club, Persepolis. Soon thereafter Daraii was dissolved, leaving Taj and Persepolis to vie for the championship. Their rivalry has marked Iranian soccer ever since, and both teams have commanded the intense loyalty of a large number of fans.
Until the mid-1960s freestyle wrestling was Iran’s most popular sport, and, together with weightlifting, the only one in which Iranian athletes won any international medals. But in 1968 soccer fever reached Iran when the national team beat Israel’s in the finals of the Asian Nation’s Cup in Tehran, soon after which the rivalry between Taj and Persepolis began. In the 1970s a national league, Jam-e Takht-e Jamshid, operated in Iran. In 1978 Iran qualified for the quadrennial World Cup, but was eliminated after the first round. In 1972 and 1976 Iran was Asian champion.
After the revolution, Taj and Persepolis changed their names to Esteghlal and Piroozi, respectively, but only the first name change caught on. The new regime was not well disposed towards soccer. Oppositionalists had accused the Shah’s regime of promoting soccer fever to distract the young from politics. Moreover, the rowdy behavior of fans in Europe and the high prices paid by clubs for star players were seen as evidence for the degeneracy of athletic culture in the West, which was contrasted with the free spirit of chivalry (javan-mardi) that supposedly animated traditional Iranian athletics.
All soccer clubs were nationalized, the national league was dissolved, and women were barred from attending matches. Occasional scuffles at games confirmed the government’s view that soccer fever was counter-revolutionary. After Khomeini’s death in 1989, however, soccer policy was relaxed, and television coverage increased dramatically. In the 1989 the national league was revived as Jam-e Azadegan. Soccer in Khoozestan did not recover from the effects of the war with Iraq, but Azerbaijan and Khorasan emerged as new centers of soccer talent. In November 1997 Iran was qualified for the World Cup again, and the popular enthusiasm generated by the returning team acquired a political dimension when it was linked with support for the recently elected President Mohammad Khatami. During the 1998 World Cup in France, in another game which attracted much attention in view of relations between the two countries, Iran beat the United States 2-1 but did not go on to qualify for the second round (Houchang Chehabi's Article in Iranica Encyclopedia).
 Team Melli is in the World Cup for the fourth time in national history after qualifying in 1978, 1998 and 2006. After missing out in 2010, they were one of the first teams to qualify for this 2014 version of the greatest spectacle in sports (Iman Sadri's Article in Iranian.com).
Some Famous Iranian Soccer Players
Karim Zandi, Khan Sardar brothers, Amir-Aslani brothers, Fathollah Minbashian, Mansour Hajian, Abbas Gharib, Aziz Farzanegan, Faramarz Zelli, Biuck Jedikar, Koozehkanani, Dehdari, Boroumand, Reza Vatankhaah, Biuck Vatankhaah, Lavasani, Pourhaidari, Naser Hejazi, Ali Jabaari, Taalebi, Abbas Mojdehi, Masoud Mojdehi, Masoud Moaini, Feraidoon Moaini, Ebrahim Ashtiani, Asghar Sharaf, Karou Haghverdian, Hassan Roushan, Parviz Mazloomi, GholamHossien Mazloomi, Jafar Kashani, Hossein Kalani, Aziz Asli, Mostafa Arab, Homayoon Behzadi, Mehrab Shahrokhi, Ali Parvin, Parviz Ghlich-Khani, Ali Daei, and many others (Various Sources). 
Iran World Cup Captains
Ali Parvin: Argentina 1978 - Ahmad Reza Abedzadeh: France 1998 - Ali Daei: Germany 2006 - Javad Nekounam: Brazil 2014 (Wikipedia Enencyclopedia).
About the Iranian Soccer Players in  2014 World Cup, Brazil (in Persian)
https://www.youtube.com/watch?v=-_SoMzYDrvQ
https://www.youtube.com/watch?v=7tsLol2u_s0
https://www.youtube.com/watch?v=fs_fyT0EMsM
The Team of Iranian Soccer Players in  2014 World Cup, Brazil
Goalkeepers: Daniel Davari (Eintracht Braunschweig/GER), Rahman Ahmadi (Sepahan Isfahan), Alireza Haqiqi (Sporting da Covilha/POR)
Defenders: Hossein Mahini (Persepolis), Jalal Hosseini (Persepolis), Amir Hossein Sadeqi (Esteghlal), Hashem Beykzadeh (Esteghlal), Mehrdad Pouladi (Persepolis), Ahmad Alenemeh (Naft Tehran), Pejman Montazeri (Umm Salal SC/QAT), Steven Beitashour (Vancouver Whitecaps FC/CAN), Mohammad Reza Khanzadeh (Zob Ahan Isfahan)
Midfielders: Reza Haghighi (Persepolis), Andranik Teymourian (Esteghlal), Ghasem Hadadifar (Zob Ahan Isfahan), Bakhtiar Rahmani (Foolad), Javad Nekounam (Kuwait SC/KUW), Ehsan Hajsafi (Sepahan Isfahan)
Forwards: Khosrow Heidari (Esteghlal), Karim Ansarifard (Tractor Sazi), Reza Ghoochannejhad (Charlton Athletic/ENG), Alireza Jahanbakhsh (NEC/NED),Masoud Shojaei (UD Las Palmas/ESP), Ashkan Dejagah (Fulham/ENG)
The Coach is Carlos Manuel Brito Leal Queiroz: A Portuguese football manager, a former manager of Real Madrid, and Alex Ferguson's assistant manager at English club Manchester United (Various Sources).

 Wishing all the best for the team,

Manouchehr Saadat Noury, PhD
 



۱۳۹۳ خرداد ۲۱, چهارشنبه

یادی از برخی هنرمندان ایران و ترانه های مشهورشان


 ١ - برخی از اجراهای مشهور دلکش
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/06/blog-post.html
٢ - ترانه ی "هجرت" با اجرای گوگوش
https://www.youtube.com/watch?v=NhDuvN9mNjY
http://iranian.com/posts/view/post/33365
٣ - ترانه ی "درباره ی زبان زرگری" با اجرای حسن شماعی زاده
https://www.youtube.com/watch?v=JZik8lFqBq0
http://iranian.com/posts/view/post/13579 
٤ - ترانه ی "گفتنی ها کم نیست" با اجرای فرهاد مهراد
https://www.youtube.com/watch?v=Y28Tyv59Zro
http://iranian.com/posts/view/post/24905
۵ - ترانه ی "در کعبه ی ما" با اجرای گروه مستان و همای
https://www.youtube.com/watch?v=SMzuH9j50DI
http://iranian.com/posts/view/post/21825
٦ - ترانه ی "آخر قصه" با اجرای گروه دنگ شو
https://www.youtube.com/watch?v=oT6UUrytKxM
http://iranian.com/posts/view/post/27600
٧ - سیما بینا و ترانه‌های محلی ایرانی
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2013/12/blog-post_14.html
٨ - لیلا فروهر: هنرمند موسیقی و آواز و بازیگر سینما و تئاتر
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/04/blog-post_15.html
٩ - کنسرت پدر و پسر: انوشیروان و رضا روحانی در سال ٢٠١٣ در آمریکا
https://www.youtube.com/watch?v=v9ULgH4somY
http://iranian.com/posts/view/post/33788
١٠ - ده (١٠) ترانه با اجرای عارف
http://iranian.com/posts/view/post/33972
١١ - ترانه ی "غوغای ستارگان" با اجرای پروین
https://www.youtube.com/watch?v=MRGnspJR1rE
http://iranian.com/posts/view/post/34122
١٢ - ترانه هایی از "مولانا" و تصنیف"مشروطه" با اجرای گیتی
https://www.youtube.com/watch?v=ZXZX3H2CEFE
https://www.youtube.com/watch?v=Q3j2pPf_khg
http://iranian.com/posts/view/post/34234
١٣ - ترانه ی "سفر" با اجرای سوسن
https://www.youtube.com/watch?v=vSR4js20ycI
http://iranian.com/posts/quot-quot-34469
١٤ - ترانه ی "در بندها، بس بندیان، انسان به انسان دیده ام" با اجرای داریوش
https://www.youtube.com/watch?v=63OYdKDehEc
http://iranian.com/posts/quot-quot-34557
١۵- ترانه ی "عروس" با اجرای نسرین
https://www.youtube.com/watch?v=ouMA4e8C8v0
http://iranian.com/posts/quot-quot-34868
١٦ - ترانه ی "ما دو تا ماهی بودیم" با اجرای گوگوش
https://www.youtube.com/watch?v=06v1xR2oN3g
http://iranian.com/posts/quot-quot-34978
١٧ - غزل "خدا ناشناس" با اجرای حسن خیاط باشی همراه  با سروده ی "هیچ پیش آمده" از سعیدی سیرجانی
https://www.youtube.com/watch?v=T8k6vwEAhME
https://www.tribunezamaneh.com/archives/11747
http://iranian.com/posts/quot-quot-35904
١٨ - ترانه ی "شب آخر" و ٣ ترانه ی دیگر با اجرای هایده
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/07/blog-post_26.html
١٩ - ترانه ی "برخیز شتربانا" و چند ترانه ی دیگر با اجرای امیر آرام
https://www.youtube.com/watch?v=SUvNJqQf0z0
http://iranian.com/posts/quot-quot-37619
٢٠ - شعر مشهور"برخیز شتربانا" - دکلمه ی: فریدون فرح اندوز
https://www.youtube.com/watch?v=4LvYKXcbLdU
http://iranian.com/posts/the-famous-poem-of-adibolmamalek-farahani-37986
٢١ - یادی از ترانه ی "دوتا چشم سیاه داری" و اجرا کنندگان آن
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/10/blog-post_24.html
٢٢ - یادی از ترانه ی "رختخواب مرا مستانه بنداز" و اجرا کنندگان آن
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/10/blog-post_27.html
٢٣ - ترانه هایی درباره ی "ایران" با اجرای لیلا فروهر
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/11/blog-post_20.html
٢٤ - اکبر گلپایگانی و برخی از ترانه های مشهور او
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2015/03/blog-post_22.html
 ۲۵  - الهه و چند ترانه ی مشهور او
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2015/06/blog-post_25.html
۲۶ - فرامرز اصلانی  و برخی از ترانه های مشهور او
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2015/07/blog-post_12.html
۲۷ - ترانه ی "یار" با اجرای فرامرز اصلانی
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2015/11/blog-post_20.html
۲۸ - علیرضا قربانی و برخی از ترانه های مشهور او
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2016/01/blog-post_9.html
۲۹ - افخم مهاجر و برخی از ترانه های مشهور او
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2016/05/blog-post_14.html
۳۰ - دکتر محمد اصفهانی و برخی از ترانه های مشهور او
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2017/02/blog-post_21.html
۳۱ و ۳۲ - مهسا و مرجان وحدت
۳۳ _ شهریار رومی، خوانندهٔ و آهنگساز پاپ ایران
۳۴ - "منصور" خواننده، آهنگساز و بازیگر
۳۵ - عباس مهرپویا
*
مجموعه ی " یادی از برخی هنرمندان ایران و ترانه های مشهورشان " 

۱۳۹۳ خرداد ۱۹, دوشنبه

زنان نامدار ایران : ٢٣ - "استر" ملکه ی افسانه ای ایران



استر از شخصیت‌های عهد عتیق در انجیل و شخصیت محوری کتاب استر است. بنا به مندرجات کتاب استر وی همسر و ملکهٔ احشورش پادشاه پارسی بود: تارنمای زنان ایران
 افسانه ی استر
١ - مؤلف قاموس کتاب مقدس آرد: "استر" اسم دختر ابی جایل بود که در مملکت فارس تخمیناً  ۵٠٠ سال قبل از مسیح تولد یافت و چون پدرش جهان را بدرود گفت، عموزاده اش "مردخای" وی را بفرزندی پذیرفت و تربیت کرد، و چون اردشیر، وشتی ملکه را طلاق داد استر را برگزید و او بجای وشتی ملکه شد و مورد عواطف شاهانه گردید و بدان واسطه مالیات قوم یهود که در آن وقت در ایران بسیار بود تخفیف یافت. استر بمرتبه ٔ اعلی ترقی کرده بحدی اقتدار یافت که قوم خود را از بلای قتل عام برهانید و یهود روز فوریم (عید پوریم) را بیادگاری آن خلاصی تا امروز در کمال دقت نگاه می دارند و بگمان برخی شوهر استر همان "زرکسیز" یونانیان است (رجوع به صحیفه ٔ استر شود). کیرش پسر اخشنو (اخشویرش) بود و مادرش استر نام بود، از بنی اسرائیل و دین توریت داشت، و به فرمان دانیال کار کردی (مجمل التواریخ و القصص ص ٢١٤). مرحوم پیرنیا در ایران باستان آورده است: درکتاب استر (از تورات، باب ١ - ١٠) حکایتی راجع به خشیارشا ذکر شده که مضمون آن چنین است. سابقاً این حکایت را راجع به دربار اردشیر درازدست می دانستند و حالا هم بعضی که در اقلیّت اند، تردید دارند در اینکه حکایت مزبور راجع به خشایارشا است یا اردشیر مذکور، ولی اندک دِقّتی ثابت می کند، که راجع به خشایارشاست... از این نکته گذشته از رفتار شاه در این حکایت بخوبی دیده می شود، که صفات خشیارشا را توصیف کرده اند نه احوال خلف او را. بهرحال این است مضمون حکایت مذکور: «در زمان سلطنت اَخشورِش ، این واقعه روی داد». این همان اَخشورِش است که از هند تا حبش بر صدوبیست وهفت ولایت سلطنت می کرد. پادشاه مزبور در سال سوم سلطنت خویش، وقتی که بر کرسی دارالسلطنه ٔ شوش نشسته بود، ضیافتی برای جمیع سروران و خادمان خود بر پا کرد. تمام بزرگان پارس و ماد از امراء و سروران ولایات در حضور او بودند و شاه در مدت مدید یکصد و هشتاد روز جلال و عظمت دربار خود را نشان می داد. بعد از انقضای آن روزها، پادشاه برای تمام کسانی که در دارالسلطنه ٔ شوش از خرد و بزرگ بودند، ضیافت هفت روزه در باغ قصر بر پا کرد. پرده ها از کتان سفید و لاجورد با ریسمان های سفید و ارغوان در حلقه های نُقره بر ستون های مرمر سفید آویخته و تختهای طلا و نقره بر سنگفرشی از سنگ سماق و مرمر سفید و دُرّ و مرمر سیاه نهاده و ظروف زرّین، که به انواع اشکال ساخته شده بود، از آشامیدنی ها مملُوّ و شراب های ملوکانه برحسب کرم پادشاه فراوان و آشامیدن برحسب قانون معین، تا کسی بر کسی تکلف نکند، زیرا پادشاه درباره ٔ همه ٔ بزرگان خانه اش چنین امر فرموده بود که هر کس موافق میل خود رفتار کند و وَشْتی ٔ ملکه نیز ضیافتی برای زنان خانه ٔ خسروی اخشورش بر پا کرده بود. در روز هفتم ، چون پادشاه از نوشیدن شراب سرخوش شد، هفت خواجه سرا یعنی مِهومان (مموکان)، بِزَثا، حربونا، بگشا، اَبگشا، زِی بَژ و کرکس را، که در حضور اخشورش خدمت می کردند، فرمود که وَشْتی ٔ ملکه را با تاج ملوکانه بحضور پادشاه آرند، تا زیبائی او را به مردم و سروران نشان دهد. زیرا ملکه نیکومنظر بود. اما وشتی نخواست بمجلس شاه درآید. پس پادشاه بسیار خشمناک شد و به هفت نفرسروران پارس که بینندگان روی ملک و صدرنشین و به وقایع زمان های گذشته آگاه بودند، گفت موافق قوانین، با وَشْتی ٔ که از فرمان من سرپیچیده چه باید کرد؟ آنگاه مموکان که یکی از هفت نفر مزبور بود، عرض کرد که وَشْتی ٔ نه فقط در پیشگاه شاه مقصر است بلکه بتمام رؤسا و جمیع طوایفی که در ولایات شاه می باشند، توهین کرده ، زیرا چون رفتار ملکه نزد زنان شایع شود، به آنها خواهد آموخت که اطاعت اوامر شوهرانشان نکنند. بنابراین، اگر شاه صلاح بداند، خوبست فرمانی صادر شود، که ملکه وشتی ٔ دیگر حق ندارد در پیشگاه شاه حاضر شود و زنی دیگر تاج او را بر سرنهد. این فرمان صادر شد و پس از آن به اطراف و اکناف مملکت اشخاصی فرستادند، تا دختری بیابند که در زیبائی سرآمد دختران مملکت باشد و دختران بسیار از اطراف مملکت به پایتخت آورده بدست خواجه سرائی هی جای نام می سپردند. در آنوقت در شوش یک نفر یهودی بود مُردَخای نام، پسر پائیر و از نژاد بنیامین. او عموزاده ای داشت "هدسّه" نام که نیکومنظر بود. چون پدر و مادر دختر مرده بودند، مُردخای اورا به دختری پذیرفته تربیت می کرد. او را هم آورده بدست خواجه سرا سپردند. این دختر خواجه را بسیار خوش آمد، و هفت کنیز برای خدمت او معین کرده سپرد، آنچه اسباب زینت است برای او مهیا سازند. هدسه بکسی نمی گفت از کدام مملکت و چه ملتی است، زیرا مُردخای به او سپرده بود که در این باب چیزی نگوید. پس از یکسال تربیت و مالش بدن دختر با مُرّ و عطریات گرانبها، در روز معین او را نزد شاه بردند و شاه وی را به سایر زنان ترجیح داد و تاج بر سر او نهاد. پس از آن او را اِستر نامیدند، که بپارسی بمعنی ستاره است . مقارن این احوال مُردخای کنگاشی را که دو نفر از خواجه سرایان بغتان ، وتارس نامان بر ضدّ شاه ترتیب داده بودند، کشف کرده قضیه را توسط اِستر به اطلاع شاه رساند. شاه آن دو نفر را بدار آویخت . در دربار، "هامان" نامی مورد توجه شاه بود و او از این جهت که مُردَخای به او تعظیم نمی کرد، کینه ٔ او را در دل گرفت و وقتی که دانست مردخای یهودی است، در صدد برآمد، که او و تمام یهودی ها را بکشد. برای آنکه در کدام ماه به این کار مبادرت کند، قرعه انداخت و قرعه به ماه دوازدهم درآمد. بعد هامان به شاه چنین گفت : مردمی هستند در مملکت تو، که در اطراف و اکناف آن پراکنده اند، قوانین جدید و آداب مخصوص دارند و فرامین ترا اطاعت نمی کنند، اجازه بده ، آن ها را بکشند من ده هزار وزنه نقره بتو می دهم . شاه انگشتر خود را از انگشت بیرون آورده به او داد و گفت نقره و هم این مردم را بتو دادم . هرچه خواهی بکن . و پس از آن هامان به تمام ایالات فرمان صادر کرد که در روز معین تمام یهودی ها را از مرد و زن، بزرگ و کوچک بکشند. مردخای از قضیه آگاه و سخت اندوهگین گردید. بر اثر غم و الم بسیار لباس های خود را کنده کیسه ای در بر کرد و خاکستر بر سر ریخت. استر چون حال او را چنین دید، جهت او را پرسید. او سواد فرمان شاه را برای استر فرستاد گفت این است سبب غم و اندوه من. حالا آنچه توانی برای نجات هم کیشان خود بکن. استر جواب داد: رسم این است که هر کس داخل اطاق درونی عمارت شاه شود، محکوم به اعدام می گردد، مگر اینکه شاه دست خود را بطرف او دراز کند. با وجود این من این کار را خواهم کرد ولی لازم است به یهودی ها بگوئی که سه روز تمام برای نجات من دعا کنند و روزه بگیرند. روز سوم استر لباسهای ملوکانه ٔ خود را در بر کرده به اطاق درونی شاه داخل شد. شاه دست خود را بطرف او دراز کرده گفت: استر ترا چه می شود؟ استر گفت من از شاه خواستارم که امروز با هامان میهمان من باشند. شاه پذیرفت و پس از اینکه در میهمانی ملکه، شراب زیاد نوشید، رو به استر کرده گفت خواهش تو چیست؟ بگو تا بجا آرم، اگر نصف مملکتم را بخواهی می دهم . استر اجازه خواست مطلب خود را در میهمانی روز دیگر بگوید و هامان را باز دعوت کرد اما هامان سپرده بود، داری برای بدار آویختن مردخای تهیه کنند. شب شاه را خواب نبرد و فرمود، تا سالنامه های سلطنتش را بخوانند. خواننده رسید بجائی ، که راجع بکشف کنگاش بغتان و تارس بود. شاه پرسید که چه پاداشی بمردخای در ازای این خدمت دادم. خَدمه گفتند: پاداشی ندادی. در این وقت هامان وارد شد شاه از او پرسید چه باید کرد درباره ٔ چنین کسی که شاه می خواهد سرافرازش کند؟ هامان، بتصور اینکه مقصود شاه خود اوست گفت چنین کس را باید بفرمائی لباس شاه بپوشد براسب شاه سوار شود تاج شاهی بر سر گذارد و اول مرد دربار در پیش او حرکت کرده بمردم بگوید، چنین کند شاه چون بخواهد کسی را سرافراز بدارد. شاه گفت در حال برو و همین چیزهائی که گفتی، درباره ٔ مردخای بکن. هامان چنان کرد و بعد بی اندازه مهموم و مغموم بخانه برگشت . پس از آن خواجه سرایان آمده او را به مهمانی ملکه بردند. شاه بعد از صرف غذا و شراب باز از ملکه پرسید مطلب چیست ؟ آنچه خواهی بخواه . ملکه گفت : اگر من مورد عنایت شاه هستم حیات من و ملتم را تأمین کن ، چه ما دشمنی بی رحم داریم . شاه پرسید این دشمن کیست؟ ملکه هامان را نشان داد. هامان نتوانست کلمه ای بگوید و چشمان خود را بزیر انداخت . پس از آن شاه غضبناک برخاسته داخل باغ شد، هامان نیز برخاست و از ملکه تمنا کرد او را از مرگ نجات دهد، زیرا دانست که شاه قصد کشتن او را کرده. پس از لحظه ای چند شاه برگشت و دید، که هامان به بستری که اِستر بر آن بود افتاده . شاه گفت «عجب ! او در خانه ٔ من و در حضور من بملکه زور می گوید». همینکه این سخن از دهان شاه بیرون آمد روی هامان را با پارچه پوشیدند. این علامت حکم اعدام بود. یکی از خواجه سرایان به شاه گفت: چوبه ٔ داری هست که هامان برای مردخای تهیه کرده. شاه جواب داد: الاَّن او را بهمان دار بکشید. در همین روز مُردخای بحضور شاه آمد، چه اِستر اعتراف کرد، که این مرد از اقربای اوست .پس از آن اِستر بپای شاه افتاده با چشمان پر از اشک درخواست کرد، جلوگیری کند. شاه گفت : حکمی ، چنانکه خواهی خطاب به یهودی ها بنویسان و بمُهر من برسان. معمول مملکت این بود که کسی نمی توانست در مقابل چنین حکمی، که به اسم شاه صادر شده و بمهر او رسیده بود، مقاومت کند... احکام را چابک سوارانی که بر اسب های ممتاز و قاطر سوار بوده حرکت می کردند، به ایالات مختلف رسانیدند و یهودی ها انتقام خود را از دشمنانشان کشیده عده ٔ زیاد از آنها را در شوش کشتند. این است مضمون حکایت اِستر و مُردخای، و اگر از شاخ و برگهای داستانی آن صرف نظر شود، اطلاعاتی که می دهد، همان است که مورخین یونانی هم داده اند: وسعت مملکت از هند تا حبشه موافق تاریخ است. هفت نفر مشاور مخصوص همان کسانند، که هرودوت هفت نفر قضات شاهی نامیده ، این ها رؤسای هفت خانواده ٔ درجه ٔ اول پارس و ماد بودند. درین حکایت بسالنامه ها اشاره شده و کتزیاس هم در این باب ذکری کرده است... باید گفت که این ضیافت قبل از عزیمت خشایارشا، یا اخشورش توریة، به جنگ یونان بوده و هرودوت هم اشاره به گرد آمدن بزرگان مرکز و ایالات در شوش کرده، منتهی مورخ مذکور گوید که برای مشورتی راجع به جنگ یونان این مجلس بزرگ منعقد شده بود. راجع به اسم ملکه، که توریة او را وَشتی نامیده ظن ّ قوی این است که اسم مذکور مُصحف وَهِشتیه است، که بزبان کنونی بهشت یا بهترین باید گفت، ازینجا بایدحدس زد، که این اسم در واقع لقبی بوده. هرودوت اسم ملکه را آمِس تریس نوشته که ممکن است یونانی شده ٔ هماشَتْر یعنی همای مملکت باشد. امّا تخالفی که بین حکایات مزبور و نوشته های هرودوت دیده می شود، این است که آمِس تریس هیچگاه مغضوب نشد و چندان بزیست که به کهولت رسید. نوشته های اِشیل در نمایش حزن انگیز «پارسی ها»  هم نمی رساند که او مغضوب شده باشد، بنابراین ممکن است که وشتی ٔ زنی غیر از آمس تریس بوده و بعد زنی دیگر جای او را گرفته و درکتاب استر و مردخای، از جهت تقرب به شاه، وشتی ٔ راملکه دانسته باشند (ایران باستان ص ٩٠٤ - ٨٩٧): تارنمای دهخدا
٢ - تاریخ نگارش کتاب استر نامشخص است اما معمولاً بین محققین اتفاق‌نظر وجود دارد که نگارش کتاب کمی بعد از سقوط هخامنشیان، احتمالاً در دوره اشکانیان و حدود قرن دو یا سه قبل از میلاد بوده‌است. نویسنده کتاب نیز ناشناخته‌است. اما معمولاً چنین پنداشته می‌شود که توسط فردی از میان اقلیت یهودی ایران و بابل نوشته شده‌است... منتقدان تاریخ روایت استر را روایتی تاریخی نمی شمارند. نخست اینکه هیچ سندی تاریخی در دست نیست که نشان دهد شاهان هخامنشی ملکه ای به نام استر داشته اند. دیگر آنکه هیچ یک از شاهان هخامنشی فرمان به قتل‌عام یهودیان نداده اند که با میانجیگری ملکه از فرمان خود منصرف شده باشند.
بگفته شائول شاکد، استاد ارشد دانشگاه عبری اورشلیم و پژوهش‌گر تاریخ یهودیت، در نوشتار مربوط به پوریم در دانشنامه ایرانیکا، گواهی بر صحت این داستان از دیدگاه تاریخی وجود ندارد و معمولاً در مورد واقعیت تاریخی داستان با شک و تردید نگریسته می‌شود. نظریه‌هایی وجود دارد که داستان بر مبنای اساطیر ایلامی و یا بابلی است. هرچند چنین نظری را نمی‌توان با اطمینان پذیرفت. این کتاب را بیشتر می‌توان نمونه‌ای از تم  معروف دسیسه‌های درون دربار و نجات یافتن‌های معجزه آمیز نامید.
بگفته مک‌کولوگ شاید ذراتی از حقیقت در پشت داستان استر باشد ولی کتاب استر در وضع حاضرش دارای اشتباهات و تناقضاتی است که باید بعنوان یک افسانه تاریخی (نه روایت تاریخی) قلمداد شود: تارنمای ویکی‌پدیا
٣ - در برخی از متون کلیمیان، "هامان" را ایرانی نمی‌دانند و او را از قوم یأجوج (که در قرآن با مأجوج همراه است) برشمرده ‌اند. در قرآن نام هامان در دو آیه به عنوان وزیر یا مشاور فرعون همزمان با موسی آمده ‌اما این "فرعون" کیست و چه ربطی با خشایارشا دارد، معلوم و آشکار نیست: تارنمای جديدآنلاين

برخی  آگاهی ‌ها درباره ی استر
١ - معنای نام استر : "استر" یا هدّسه لفظ اوّل فارسی و به معنای ستاره می باشد و لفظ دوم عبرانی و به معنای درخت است. همچنین احتمال دارد نام استر از ستاره زهره که در یونانی اَستر نامیده می‌شود، ریشه گرفته باشد. اِستر در عبری به معنی پوشانده شدن است، و برخی یهودیان گفته‌اند که چون دین و نژاد خود را از پادشاه مخفی کرد، استر نام گرفت. همچنین ممکن است استر از واژه اکدی ایشتار که در خاورمیانه به عنوان ایزدبانو مورد پرستش بود، گرفته شده باشد: تارنمای دهخدا و تارنمای ویکی‌پدیا
٢ - نژاد استر : برخی استر را از نژاد کیش قبیله بنیامین و از خویشاوندان شاؤل دانسته‌اند؛ در حالی که بعضی از مفسرین تورات نیز بر ایرانی‌الاصل بودن او تأکید دارند: تارنمای ویکی‌پدیا
٣ - مقبره ی استر و مردخای: در مرکز شهر همدان، ابتدای خیابان شریعتی قرار دارد. این مقبره جزء آثار میراث فرهنگی ایران ثبت شده‌است. بنای مقبرۀ استر و مردخای یادگار دوران باستان نیست، از بناهای قرن هفتم هجری است که بر روی بنای دیگری به یادگار مانده از قرن سوم ساخته شده‌است. بنای کهنۀ امروزی که همان یادگار قرن هفتم است، از سنگ و آجر ساخته شده و شامل مدخل ورودی، مقبره، ایوان و شاه‌نشین است. از اشیای باقی‌مانده در این مقبرۀ کهن یک جلد تورات نفیس نوشته‌شده بر پوست آهوست که فعلاً در محفظه‌ای استوانه‌ای‌شکل، در سازمان میراث فرهنگی همدان نگهداری می‌شود. دو صندوق منبت‌کاری ‌شدۀ قدیمی نیز به مثابه ضریح بر روی مقبره‌ها قرار دارد: تارنمای ویکی‌پدیا و تارنمای جديدآنلاين
 برخی شنیدنی ها و فیلم ها درباره ی "استر"
دیارنا آرامگاه استر و مردخای
دیدار از مقبره ی استر و مردخای
فیلم "استر" و شاه
فیلم "استر" محصول ١٩٩٩
فیلم "استر" داستانی از انجیل
فیلم "استر" ملکه ای از ایران

یادداشت پایانی
١ - آگاهی های بیشتری پیرامون ماجرای زندگی "استر" ملکه ی افسانه ای ایران به زبان فارسی و  بسیاری زبان های دیگر را می توان در تارنماهای گوناگون یافت.
٢ - تارنمای دانشنامه ی ایرانیکا پیرامون "مقبره ی استر و مردخای" نوشتاری به زبان انگلیسی چاپ و منتشر کرده است و علاقه مندان به این گونه آگاهی ها، می توانند به آن تارنما مراجعه نمایند. تارنمای امرداد در نوشتاری زیر عنوان "بررسی واقعه ی استر در زمان خشایار شا" مبحث قابل ملاحظه ای را ارائه نموده است که می تواند مورد مطالعه ی پژوهشگران مسائل تاریخی ایران قرار گیرد.
٣ - بی تردید بررسی تاریخ و افسانه ی "استر" تنها در یک نوشتار نمی گنجد و این امر نیازمند پژوهش های گسترده تری است. 
دکتر منوچهر سعادت نوری
منابع و مآخذ
استر: تارنمای زنان ایران
افسانه ی استر: کتاب ایران باستان تالیف زنده یاد مشیرالدوله پیرنیا - تارنمای دهخدا - تارنمای ویکی‌پدیا و تارنمای جديدآنلاين
برخی  آگاهی ‌ها درباره ی استر: تارنمای دهخدا و تارنمای ویکی‌پدیا و تارنمای جديدآنلاين
برخی  شنیدنی ها و فیلم ها درباره ی "استر": تارنمای یوتیوب
مقبره ی استر و مردخای - نوشتاری به زبان انگلیسی: تارنمای دانشنامه ی ایرانیکا
بررسی واقعه ی استر در زمان خشایار شا: تارنمای امرداد

گزیده ای از نوشتارها

بخش های پیشین زنان نامدار ایران

۱۳۹۳ خرداد ۱۷, شنبه

ایرانیان در پهنه ی سرزمین نیاکان آریایی: ٢١ - سرزمین نوش آباد پایتخت ایران در دوران انوشیروان ساسانی


 در بخش های پیشین، ضمن آگاهی از موقعیت جغرافیایی "سرزمین نیاکان آریایی"، به پاره ای از نشانه های فرهنگی و جغرافیایی در برخی نقاط  این سرزمین اشاره شد. در این بخش، این نشانه ها  را در سرزمین نوش آباد با نام قدیمی "انوش آباد" پایتخت انوشیروان ساسانی پیگیری می کنیم:
موقعیت جغرافیایی
١ - نوش ‌آباد: شهری است در استان اصفهان ایران و نزدیک شهرستان کاشان که در ارتفاع ۹۰۰ متر از سطح دریا و در فاصله ی ٣ کیلومتری شهر آران و بیدگل واقع شده‌است. نوش ‌آباد دارای آب و هوای گرم و خشک در تابستان و سرد و خشن در زمستان است. نوش آباد دارای ۳۱ هکتار بافت تاریخی و طبق سرشماری سال ۱۳۸۵ دارای ۱۲۴۷۶ نفر جمعیت است: تارنمای ویکی‌پدیا
٢ - نوش آباد: قصبه ای است از بخش آران شهرستان کاشان، در ٤ هزارگزی مغرب آران در جلگه ٔ معتدل هوائی واقع است. آبش از قنات ها، محصولش غلات و پنبه و تنباکو و ابریشم و انار و انجیر و انگور، شغل مردمش زراعت و گله داری و قالی بافی و پارچه بافی است. مزارع نورآباد، علاقه بند، غیاث آباد، معین آباد، محمدآباد، اسحاق آباد، دولت آباد، عبداﷲ آباد، تاج آباد، جلال آباد، میزانق ، شجاع آباد، تقی آباد، فیض آباد، شمس آباد، وازجرد، محمد آباد، همایون آباد، کدیش ، قوام آباد، احمد آباد، سعد آباد، ابراهیم آباد، فخر آباد، مرزن آباد، هاشم آباد، رحیم آباد، تورین، چاله، یحیی آباد، آب شیرین، قلولو جزو این قصبه است (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج ٣): تارنمای لغت نامه دهخدا
٣ - نوش آباد : قصبه ای از بخش آران شهرستان کاشان، استان دوم، در ٤ کیلومتری باختر آران، در یک کیلومتری خاور راه آهن است. محصولش غلات، پنبه، تنباکو، ابریشم، انار، انجیر، انگور و صیفی می باشد: تارنمای فرهنگ واژگان فارسی به فارسی
٤ -  نوش آباد : از جمله مناطق باستانی و تاریخی است که در شمال استان اصفهان و به فاصله پنج کیلومتری از کاشان، شهر تپه های باستانی سیلک قرار گرفته  است و هنوز نشانه های اعجاز هنر مردمانی از دوره های سلجوقی تا قاجار را با خود به امانت دارد: تارنمای بنیاد فرهنگ کاشان
 پیشینه ی تاریخی
قدیمی ترین مأخذی که به نوش آباد اشاره دارد کتاب «الاعلاق النفیسه» ابن رسته (٢٩٠ هجری قمری) است. وی از نوش آباد بعنوان یکی از منزلگاههای راه بین ری و اصفهان نام می برد و این در حالی است که در این مأخذ اشاره ای به کاشان نشده است. آنگونه که در کتاب تاریخ قم ( نوشته شده در سال ۳۷۸ هـ ق) آمده‌ "انوشاباد این ده را از بهر آن بدین نام کردند که یکی از اکاسره (ساسانیان) بدان ناحیه بگذشت و به چشمه ای که آنجاست فرود آمد و آن چشمه و موضع را خوش یافت. بفرمود تا به آنجا دهی بنا نهند و انوشاباد نام کردند": تارنمای ویکی‌پدیا
 وجه تسمیه ی نوش آباد
نوش آباد از انوشه (انوشه روان) به معنی بی‌زوال و جاویدان و بی‌مرگ می‌ باشد. جایی که خوش و خرم است و روان جاویدی دارد. در تذکره های "زیارات نوش آباد" و همچنین تذکره ی "امامزاده محمد هلال" از نوش آباد به عنوان دارالخلافه ی انوشیروان، دارالملک انوشیروان، پایتخت خاقان انوشیروان و شهر انوشیروان یاد شده است: تارنمای ویکی‌پدیا
 خسرو انوشیروان
خسرو یکم فرزند قباد یکم، معروف به خسرو انوشیروان (کسری نوشیروان، انوشه روان)، بیست و دومین پادشاه ساسانی، از سال ۵۳۱ تا سال ۵۷۹ میلادی بود: تارنماهای گوناگون
 تخته گاه یا بارگاه انوشیروان
یکی از نقاط تاریخی و دیدنی نوش آباد محلی به نام تخته گاه است. آنگونه که مردم می‌گویند در ابتدا این مکان آتشکده بوده و پس از اسلام به مسجد تغییر یافته ولیکن در این باره هیچگونه سند مکتوبی وجود ندارد و پژوهشی نیز صورت نگرفته ‌است. تخته گاه محلی است که بنا به گفته ی اهالی شهر زمانی بارگاه انوشیروان بوده و زنجیری داشته که یک سرش به آسمان وصل بوده و اگر گناهکاری دست به این زنجیر می‌گرفت و به بیگناهی خود قسم می‌خورد به آسمان می‌رفت. متأسفانه این مکان حفاظت نشده‌است: تارنمای ویکی‌پدیا
 خسرو انوشیروان و زنجیر او
انوشیروان پادشاهی بود که پس از سر و سامان دادن به کشور و ایجاد آرامش دستور داد زنجیری از درگاه تالار کسری بکشند و  زنگوله ای بر آن بیاویزند تا گاه و بی گاه هر داد خواهی بر آن دست زند و بانگ زنگوله ها به گوش او برسد و انوشیروان داد شخص دادخواه را بدهد. سعدی سراینده ی نامدار ایران درباره ی انوشیروان گفته است: بعد از هزار سال که نوشیروان گذشت/ گویند از او هنوز که بوده است عادلی و روانشاد دکتر باستانی پاریزی در کتاب معروف خود "کلاه گوشه نوشیروان" از این حکمران پیشین ایران به نیکی یاد کرده است: بسیاری از تارنماها
انوشیروان و دانشگاه جندی شاپور
نگاه کنید به نوشتارهایی به زبان انگلیسی از همین نگارنده در تارنماهای روزنه و ایرانیان
نگاهی به خدمات انوشیروان
محمد علوی نوش آبادي می نویسد: "نوش آباد را انوش آباد می گفتند. این نام را از اسم انوشیروان انتخاب کردند. اما انوشیروان کیست؟ او بین سال های ٥٣١ تا ٥٧٩ میلادی پادشاه ایران بود. انوشیروان مشهورترین و بزرگترین پادشاه ساسانی و یکی از تاثیر گذارترین شاهان ایران بوده است. در زمان او سلسله ساسانی (کسرا) به اوج عظمت خود رسید و پس از آن رو به ضعف رفت و تاریخ جدیدی برای ایران آغاز شد. در زمان او قصرهای باشکوه، شهرها، راه های تجاری، پل ها و سد های بسیاری ساخته شدند که برخی از آنها مثل سد دربند در قفقاز، قلاع گیلان و اترک تا این زمان نیز همچنان پا بر جا هستند. امپراتور روم شکست خورد و غرامت داد. مردمان صحراگرد مانند هیاطله و خزرها را که از روم حمایت می کردند و مرتکب قتل و غارت می شدند، مطیع کرد. ترک های آن طرف جیحون به جای خود نشستند و یمن نیز دست نشانده ایران گردید. انوشیروان هنر دوست و دانش پرور بود و عقاید مخالفان خود را تا جایی که به امنیت کشور لطمه وارد نمی کرد، تحمل می نمود. او خصایص مملکت داری را با صفات سرداری یکجا جمع کرده بود. به علاوه  شخصا به امور قضایی رسیدگی می کرد و احکام وی در تمام بلاد ایران اجرا می شد. از طرف دیگر اصلاحات او در امور داخلی ایران روح جدیدی به کالبد ایران دمید و ایرانی ها با علوم یونانی آشنا شدند. به فرمان او کتاب اوستا در یک مجموعه منظم جمع آوری شد. همچنین کتاب ارزشمند بیدپای هندی یا همان کلیله و دمنه به دستور او به ایران آورده شد و به زبان فارسی پهلوی ترجمه شد. در مقدمه شاهنامه ابومنصوری در این باره آمده است: از انوشیروان چیزی مانده است که از هیچ پادشاه نمانده است (یعنی کلیله و دمنه). دانشگاه پزشکی جندی شاپور در زمان او ساخته شد و می توان از آن به عنوان اولین دانشگاه پزشکی جهان با ساختار مدرن نام برد. در زمان او کتابخانه دانشگاه گندی شاپور بزرگترین کتابخانه جهان محسوب می شد. در دوره او، امپراتور روم که یک مسیحی متعصب بود، ٧ نفر از اساتید آکادمی روم را اخراج کرد و آنان به ایران و دربار ساسانیان پناه آوردند و با پیشواز گرم او روبرو شدند. در دربار کسری، هفتاد تن از بزرگترین دانشمندان آن روز ایران و جهان حضور داشتند که او را در امور مختلف کشورداری یاری می نمودند. اصلاحات وی روحی جدید در ایران دمید. او سیستم مالیاتی کشور را اصلاح نمود و دريافت ماليات را سهل و آسان تر از گذشته در نظر گرفت و به نوعى با مردم مدارا كرد. قانون مدونی برای اخذ مالیات بر اساس میزان دارایی های اشخاص وضع نمود تا هم درآمد پایداری برای دولت فراهم شود هم به طبقات کم درآمد فشاری وارد نیاید. او طبقه دهقان یا همان خرده مالکان را تقویت نمود و برخی مسئولیت های لشکری را نیز به آنان سپرد تا هم پشتوانه محکمی برای ارتش پدید آید هم از قدرت گرفتن بیش از حد اشراف جلوگیری شود. پس از اصلاحات مالياتى به اصلاحات نظامى پرداخت. توان ارتش ايران را در برابر هجوم بيگانگان افزايش داد و یک ارتش حرفه ای تشکیل داد. ارتش ایران در زمان او از نظر نظم و تشکیلات بسیار پیشرفته تر از ارتش روم بود. در دوره ساسانیان و بخصوص دوره انوشیروان، بازرگانی در نهایت رونق خود بود و ایران قطب اقتصادی جهان محسوب می شد. استفاده از پول یکسان در کشور و نوعی بانکداری نیز رواج داشت، بطوریکه واژه چک از زبان فارسی به زبانهای اروپایی رفته است. توجه وی به زراعت و صنایع و تجارت قابل توجه بود. گدا و ولگرد مجازات می شد. راه ها برای گسترش تجارت ساخت و مسافرین خارجه را با مهربانی پذیرفت. مسیحیان آزادی در ایران یافتند. در زمان او جنبش مزدک به وجود آمد. ولی به دست او سرکوب شد.  اما این جنبش ساختار جامعه را برای اقدامات انوشیروان مهیا ساخت. جنبش مزدک پیامی به ایرانیان و جهانیان داد که ستمگری و فشار روی مردم، پیامد خوبی ندارد. پس از آن انوشیروان و دستگاه او این پیام را دریافت و سياست ميانه روى را در پیش گرفت و اصلاحاتی را شروع کرد. شخصی که به انوشیروان در اصلاحات مملکتی کمک های زیادی کرده بود ، بوزرجمهر (بزرگ مهر) است .این شخص در ابتدا معلم هرمز پسر انوشیروان بود و چون شاه دانایی و لیاقت او را مشاهده کرد، او را به وزارت انتخاب نمود. او روی هم رفته، پادشاهی پرکار و کامیاب و مو فق بود و در نگاه کلان، جایگاه ایران را استوار ساخت. نام او به عنوان شاه عادل يا دادگر در ميان مردمان، تاكنون باقى مانده است و چون این کارها آرامش و رفاه را به مردم ایران برگرداند به انوشه روان معروف شد".
"اويي": شهر زيرزميني نوش ‌آباد و پیشینه ی تاریخی آن
نوش‌آباد داراي ديدنيهاي تاريخي است که مهم‌ترين آنها شهر زيرزميني با نام "اويي" مي‌باشد. اويي برگرفته از لفظي است که اهالي اين روستا به هنگام صدا کردن يکديگر از آن استفاده مي‌کنند و جالب است بدانيد که هنوز اين لفظ  در بين آنها رايج است. براي ورود به اويي از دو ورودي مي‌توان استفاده کرد. اين ورودي ها پله‌هاي آب انبارهاي قديمي شهر هستند. قابل ذکر است که اين دو ورودي از زير به يکديگر راه ندارند و کاملاً جدا مي‌باشند و هر کدام محدوده‌ اي را در بر مي ‌گيرند. ناگفته نماند که به علت تنگي دالان ها و کوتاهي سقف، افراد قد بلند و درشت هيکل به عنوان مثال از ورودي يک نمي‌توانستند وارد شوند. پیشینه ی تاريخی اين شهر زيرزميني به اواخر دوره ساسانيان و اوايل اسلام مربوط مي‌شود و فلسفه وجودي­ ساخت آن پناهگاهي در برابر هجوم دشمنان بوده تا افراد شهر موقتاً خود را ازچشم دشمنان مخفي کنند. همچنين اين مکان در فصل گرما حکم زيرزمين خنکي را داشته تا مردم به آن پناه ببرند که براي اين منظور تا دوره قاجاريه از آن استفاده مي‌کرده‌اند: تاریخ قم -  تصحیح  سید جلال‌الدین تهرانی
 برخی  آگاهی ها درباره ی شهر زيرزميني نوش ‌آباد
راه ‌های ورودی به این پناهگاه در محل های پر رفت و آمد شهر مانند بازار، قنات، مساجد و بعضا خانه ها قرار داشته تا در صورت بروز خطری مردم بتوانند به سرعت از گزند نیروی مهاجم در امان بمانند. ورودی‌های در نظرگرفته شده به صورت هنرمندانه ای پس از عبور از آن پوشیده می شدند به گونه ای که هیچ اثری از آنها به چشم نخورد. هر کدام از این طبقه‌ها به وسیله چاه‌های عمودی به هم ارتباط دارند. برای ساخت این شهر زیرزمینی هیچ گونه مصالحی به کار نرفته است و به نظر می‌رسد تا اواخر دوره قاجار هم مورد استفاده قرار می‌گرفته است. فضای داخلی علاوه بر اتاق‌های تو در تویی که به وسیله ی راهروهای خاص به یکدیگر متصل می‌شوند، شامل دست‌شویی‌ها، محل هایی برای قراردادن چراغ به منظور تامین روشنایی و همچنین ساختار هایی برای به دام انداختن دشمن در صورت ورود به این پناهگاه است. سفال‌هایی مربوط به قرن هفتم هجری قمری از نوش‌آباد به دست آمده ولی احتمالاً قدمت آن به قبل از اسلام برمی‌گردد. این شهر زیرزمینی محلی برای اختفا از دست دشمنان و ادامه زندگی در زمان محاصره بوده است. چنانکه می‌گویند مردم نوش‌آباد در زمان قاجار از ترس راهزن معروفی به نام «نایب حسین کاشی» به آن پناه می‌بردند. همچنین در زمان حمله ی مغول مورد استفاده قرار گرفته و شاید در زمان ساسانیان محل مخفی شدن اقلیت‌های مذهبی بوده است. در نزدیکی این دالان‌های تودرتوی زیرزمینی یک قلعه روی زمین قرار گرفته که به قلعه ی «سیزان» معروف است و به احتمال زیاد از درون این قلعه راهی به شهر زیرزمینی وجود دارد: تارنمای همشهری آنلاین
 نوش آباد: شهری با دو شهردار
در ۳۰ بهمن ۱۳۹۲ علی اصغر شقایقی شهردار نوش آباد از انتصاب عباس شافعی به عنوان شهردار "اویی" شهر زیرزمینی این شهر خبر داد. علی اصغر شقایقی تاکید کرد: شهر نوش آباد از این پس با دو شهردار اداره می شود که کلیه امور شهر جدید نوش آباد به عهده شهرداری نوش آباد و کلیه امور تاریخی و میراث فرهنگی و گردشگری به عهده شهرداری شهرزیرزمینی خواهد بود که این تفویض اختیار و تفکیک وظایف مزیت اصلی نوش آباد به عنوان یک شهر گردشگری را تقویت خواهد کرد: تارنمای اویی نیوز پایگاه اطلاع رسانی نوش آباد
 برخی دیدنی ها و شنیدنی های نوش آباد
 شهر نوش آباد
https://www.youtube.com/watch?v=pS635DFrMuY
شهر زیرزمینی نوش آباد
https://www.youtube.com/watch?v=pRSiHapCv9c
شهر مخفی یا شهر زیرزمینی نوش‌آباد
http://www.chn.ir/NSite/FullStory/Video/?Id=102881&Serv=0&SGr=0
تصاویر شهر زیرزمینی نوش آباد
http://www.mashreghnews.ir/files/fa/news_albums/218577/3556/resized/resized_334359_948.jpg
تخریب بادگیر آب انبار شهر زیرزمینی نوش آباد
http://www.aftabir.com/news/2011/jul/02/images/28d03fae85bba351632e9497d96671ad.jpg

یادداشت پایانی
١ - علاوه بر "نوش آباد" در ناحیه ی آران و بیدگل (پایتخت ایران در دوران انوشیروان ساسانی)، تارنمای دهخدا به نقل از فرهنگ جغرافیایی ایران از دو بوش آباد دیگر واقع در بخش "خاش شهرستان زاهدان" و دهستانی در "حومه ٔ غربی شهرستان رفسنجان" نیز نام برده ‌است.
٢ - تارنمای خبر گزاری میراث فرهنگی در گزارش تصویری شهر مخفی یا شهر زیرزمینی نوش‌آباد، مطالب و نکات قابل ملاحظه ای را یادآور شده است  و علاقه مندان به این گونه آگاهی ها، می توانند به آن تارنما مراجعه نمایند.

دکتر منوچهر سعادت نوری

 منابع و مآخذ
موقعیت جغرافیایی نوش آباد: تارنمای ویکی‌پدیا - تارنمای دهخدا - تارنمای فرهنگ واژگان فارسی به فارسی
تاریخ قم: تالیف حسن قمی، ترجمه ی عبدالملک قمی، تصحیح  سید جلال‌الدین تهرانی. تهران، توس، ۱۳۶۱
بزرگترين شهر زير زميني جهان در ایران است - نوشتاری از "شراب قرمز" : تارنمای ایرون
برخی  آگاهی ها درباره ی شهر زيرزميني نوش ‌آباد: تارنمای همشهری آنلاین
نوش آباد شهری با دو شهردار: تارنمای اویی نیوز پایگاه اطلاع رسانی نوش آباد
خسرو انوشیروان: تارنماهای گوناگون
خسرو انوشیروان و زنجیر او: بسیاری از تارنماها
خسرو انوشیروان دادگر: تارنمای فرزند زمین
تخته گاه یا بارگاه انوشیروان: تارنمای ویکی‌پدیا
انوشیروان و دانشگاه جندی شاپور: نوشتارهایی به زبان انگلیسی از همین نگارنده در تارنماهای روزنه و ایرانیان
نگاهی به خدمات انوشیروان - نوشتاری از محمد علوی نوش آبادي: تارنمای نوش آباد ٢٠٠٧ بلاگ فارسی
برخی دیدنی ها و شنیدنی های نوش آباد: تارنمای یوتیوب و تارنمای خبر گزاری میراث فرهنگی

بخش های پیشین ایرانیان درپهنه ی سرزمین نیاکان آریایی
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/04/blog-post_17.html
گزیده ای از نوشتارها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/06/blog-post_4081.html

۱۳۹۳ خرداد ۱۴, چهارشنبه

===== About Spinach: In English & Persian =======

 
Spinach (Spinacia oleracea) is an edible flowering plant in the family of Amaranthaceae.
 Spinach is thought to have originated in ancient Persia (modern Iran and neighboring countries).
http://en.wikipedia.org/wiki/Spinach
 Spinach is a super food loaded with tons of nutrients in a low calorie package.Most of the calories in spinach come from protein.Dark leafy greens like spinach are important for skin and hair, bone health, and provide protein, iron, vitamins and minerals. The possible health benefits of consuming spinach include improving blood glucose control in diabetics, lowering the risk of cancer, lowering blood pressure, improving bone health, lowering the risk of developing asthma and more.
One cup of raw spinach contains 27 calories, 0.86 grams of protein, 30 milligrams of calcium, 0.81 grams of iron, 24 milligrams of magnesium, 167 milligrams of potassium, 2813 IUs of Vitamin A and 58 micrograms of folate.
Spinach is one of the best sources of dietary potassium, weighing in at 839mg per cup (cooked). To compare, one cup of banana has about 539mg of potassium.
A lack of iron in your diet can effect how efficiently your body uses energy. Spinach is a great non-heme source of iron, along with lentils, tuna and eggs.
Spinach contains approximately 250mg of calcium per cup (cooked), however it is less easily absorbed than calcium from sources like dairy products. Spinach has a high oxalate content, which binds to calcium deeming it unavailable for use in our bodies.
When it's all said and done, our bodies can only absorb about 5% of the calcium in spinach (about 12.5mg per cup) whereas the absorption rate from calcium in milk is about 28% (300mg of calcium in one cup of milk at a bioavailability level of 28% would provide 84 mg per cup).
Spinach is also one of the best sources of dietary magnesium, which is necessary for energy metabolism, maintaining muscle and nerve function, heart rhythm, a healthy immune system and maintaining blood pressure. Magnesium also plays a part in hundreds more biochemical reactions that occur in the body.
Those with digestive disorders, alcoholic, older adults and individuals taking medications such as antibiotics and diuretics are more likely to have a magnesium deficiency and should consume more leafy greens.
http://www.medicalnewstoday.com/articles/270609.php
Spinach Production in Iran from the year 1990 until 2012
http://www.factfish.com/statistic-country/iran/spinach,+production+quantity

اسفناج یک نوع گیاه یک ساله با ساق و برگ بسیار لطیف است که می‌توان در آش از آن سود جست. اسفناح سرشار لوتئین و گزانتین است که این کاروتنوئیدها، از بین برنده مولکول‌های بی ثباتی به نام رادیکال‌های آزاد در بدن هستند قبل از اینکه رادیکال‌های آزاد بتوانند به بدن آسیب برسانند. کاروتنوئیدها در اسفناج و سایر سبزی هایی که دارای برگ سبز پر رنگ هستند، وجود دارند، برخی مطالعات نشان داده‌اند که که آنها می توانند با سرطان دهان، معده و مری مقابله کنند.
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%B3%D9%81%D9%86%D8%A7%D8%AC
اسپناج = اسفناج است که سبزی آش باشد (برهان ) - تره ٔ معروف - سپاناخ  - اسفاناخ  - سفاناخ  - اسپاناخ  - اسپانج  - سبانج (مهذب الاسماء) - بابای تو چارده پسر داشت/ نی میزد و اسفناج می کاشت: لغت نامه دهخدا
http://www.loghatnaameh.org/dehkhodaworddetail-590ac490335949cc9f7167246a7832ba-fa.html
اسفناج که از واژه ی فارسی اسپناج گرفته شده است گیاهی است که منشا یا جایگاه نخستین رویش آن در ایران بوده است. 
Various Articles
اسفناج را ایرانیان به جهان شناساندند. پیشینیان ما از دو هزار سال قبل، این گیاه را در سرزمین گسترده مان کشت می کردند. بعدها کاشت و استفاده از آن در سایر نقاط جهان هم رایج شد. اسفناج در غرب از دوران شکوفایی یونانیان و رومیان آغاز گردید. اسم اسفناج در زبان انگلیسی و تقریبا تمامی زبان هایی که از لاتین مشتق شده اند، از واژه پارسی «اسپناج» گرفته شده است. عرب ها، اسفناج را شاه سبزی ها نام نهاده اند. در سال ۶۴۷ بعد از میلاد، اسفناج از خاورمیانه به چین آورده شد و تقریبا ۵۰۰ سال بعد (در قرن دوازدهم) در اسپانیا کشت می شده است. ولی از رواج آن به منزله یک سبزی خوراکی در اروپا و آمریکا تنها دو سده می گذرد. هم اکنون این سبزی در ایالات متحده چنان متداول شده که تا حدودی در سراسر آن از کالیفرنیا گرفته تا فلوریدا کاشته می شود. می توان گفت که نیمی از اسفناج امریکا در کالیفرنیا و یک سوم آن را در تگزاس می کارند. ایالت کالیفرنیا از لحاظ تولید صنعتی اسفناج در جهان پیشتاز است. این میزان فراوان تولید سبب شده است تا انواع گوناگونی از اسفناج به دست آید. کلاً سه گونه اصلی از سبزی مذکور هست که عبارتند از: اسفناج با برگ های صاف، چروکیده و نیمه چروکیده. اسفناجی که برگ های ناصاف و چروکیده کلم برگ مانند دارد، همان نوع اصلی است که از شرق به غرب برده اند. این رقم اسفناج به عنوان سبزی تازه، بهتر و مرغوب تر از دو گونه دیگر است و بیشتر در صنایع غذایی کاربرد دارد.
http://mihansalamat.ir/?p=933
آشنایی با خواص اسفناج: اسفناج سرشار از آهن، ویتامین ها و مواد معدنی است که به ندرت در غذاهای دیگر یافت می‌شود. اسفناج دو برابر دیگر سبزیجات دارای فیبر است. اسفناج مانند دیگر برگ‌های سبز تیره منبع خوبی از بتاکاروتن و آنتی اکسیدان قوی ضد بیماری است و خطر پیشرفت آب مروارید را کاهش می دهد. با مصرف این سبزی می‌توان از ابتلا به بیماری‌های قلبی و سرطان پیشگیری کرد. این سبزی به خاطر نقش مهمش در تولید انرژی می‌تواند عاملی موثر برای تنظیم قند خون باشد. اگرچه اسفناج منبع غنی از کلسیم است ولی اکثر آن قابل استفاده نیست چرا که اسید اگزالیک موجود در اسفناج مانع از جذب کلسیم می شود در عوض پتاسیم فراوان در اسفناج برای سلامتی قلب مفید است.
اسفناج ها دو نوعند: با برگ‌های "فر" و با برگ‌های "صاف". اسفناجی را انتخاب کنید که دارای برگ‌های ترد و تیره رنگ باشد و برگ‌های زرد و پژمرده را انتخاب نکنید.
http://hamshahrionline.ir/details/88631
طی نتایج حاصله از تحقیقات صورت گرفته در خصوص رابطه میان خوردن سبزی‌جات و خطر بروز سرطان پروستات،‌ اسفناج بهترین و موثرترین سبزی برای پیشگیری از این بیماری شناخته شد. کارتنوئیدهای موجود در اسفناج از چشم در برابر بسیاری از بیماری‌ها مانند آب مروارید و تخریب لکه زرد (دژنراسیون ماکولار) محافظت می‌کند. تحقیقات نشان داده حتی نورهای مصنوعی که در فروشگاه‌ها بر روی کیسه‌های پلاستیکی حاوی اسفناج‌ها می‌تابند در واقع به حفظ برگ‌های آن در برابر فاسد شدن کمک می‌کند و این نشان می‌دهد اسفناج از لحاظ متابولیکی به مدت طولانی فعال و تازه است.
http://hamshahrionline.ir/details/140679

یادداشت پایانی
١ - بنا بر منابع معتبر گياه شناسي، اسفناج با نام علمی "اسپسانیا اولراسیا" گیاهی است یکساله دارای ساقه ای راست و برگ های آن پهن و نرم مثلثی شکل برنگ سبز می باشد. اسفناج نسبت به سرمای زمستان مقاوم است. دو نوع اسفناج وجود دارد: بهاره و پائیزه. اسفناج بهاره در فصل بهار کاشته می شود و به اسفناج انگلیسی معروف است. نوع پائیزه آن که به خاک بسیار غنی احتیاج دارد در پائیز کاشته می شود. گل های اسفناج برنگ سبز کم رنگ می باشد. اسفناج چون دارای مواد غذایی فراوانی است کشت آن امروز در تمام نقاط دنیا معمول است.
٢ - بر پایه ی گزارش تارنمای "برترین ها" : اسفناج يك سبزي صددرصد ايراني است و نام اسفناج كه تقريبا در همه زبان‌ها از همين ريشه گرفته شده از واژه «اسپاناخ» گرفته شده است كه در فارسي باستاني به معناي دست سبز است.

دکتر منوچهر سعادت نوری

همچنین نگاه کنید به
١ - تغذیه در ایران باستان نوشته هایی از همین نگارنده
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2013/12/blog-post_11.html
٢- تغذ یه و سلا مت جسم و روان نوشته ای از همین نگارنده
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2013/08/blog-post_27.html
٣ - گفتنی های تغذیه نوشته هایی از همین نگارنده در گزیده ای از نوشتارها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca
گزیده ای از نوشتارها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/06/about-spinach-in-english-persian.html
/