یادداشت هایی پیرامون عدد سیزده

نوشتاری پیرامون عدد سیزده

سیزده عددی طبیعی است که بعد از ۱۲ و قبل از ۱۴ قرار دارد

در ریاضیات: سیزده، ششمین عدد اول و سومین عدد خوش‌اقبال اول است.
در علوم: عدد اتمی آلومينیم است.
در سن ۱۳ سالگی: در یهودیت برای پسری که به سن ۱۳ میرسد جشن (بار میتزوا) یا پسر تحت فرمان می‌گیرند که نشان‌دهندهٔ آن است که او به سن بلوغ رسیده و یک عضو کامل در دین یهود به‌ شمار می‌آید.
https://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%B1%DB%B3_(%D8%B9%D8%AF%D8%AF)
نوشتاری پیرامون عدد سیزده به زبان انگلیسی
https://en.wikipedia.org/wiki/13_(number)
ناشنیده‌های شگفت انگیز از اعجاز قرآن درباره عدد ۱۳
بنی امیه در جهت تخریب شخصیت شیعه و به خصوص حضرت علی (ع) اقدامات گسترده ای را انجام داده بود،که خیلی از آنها هنوز هم در فرهنگ محاوره ای و ضرب المثل های ما باقی مانده است .یک نمونه بارز این مطلب نحسی عدد ۱۳ بود. آنها ۱۳ رجب روز میلاد حضرت علی (ع) را عدد نحس و بدیمن بین مردم رواج دادند در حالیکه این عدد برای شیعیان مبارکترین عدد است... البته در مورد نحس بودن عدد ۱۳ از دید غربی ها به رغم اینکه می گویند این خرافه از اینکه سیزدهمین نفر از حواریون به حضرت عیسی (ع) خیانت کرد به وجود امده است اما به نظر می رسد این خرافه در جنگ هایی که بین مسلمانان ان زمان و اروپایی ها در قرنها پیش صورت گرفته همراه با خیلی از علوم و فناوری هایی که به غرب منتقل شد رسیده باشد. در ادامه به چند نمونه از اعجازهای عددی و ریاضی قرآن اشاره شده است. در مورد عدد ۱۳نمونه های شگفت انگیزی برگرفته از تحقیقات عبدالدائم الکهیل را می خوانید:
سیزده عددی مبارک است دراولین و آخرین سوره قرآن:
تعداد آیات اولین سوره (فاتحه ) ۷ و تعداد آیات آخرین سوره (ناس) ۶ می باشد که مجموع این دو عدد ۱۳ می شود
تعداد کلمات اولین سوره (فاتحه) ۳۱ و تعداد آیات آخرین سوره (ناس) ۲۱ کلمه است که مجموع این دو عدد نیز مضربی از ۱۳ است
آخرین آیه قرآن (مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ) ۱۳ حرف دارد
http://www.yjc.ir/fa/news/4394843/ناشنیده‌های شگفت انگیز از اعجاز قرآن
«سیزده» از کی نحس شد؟
ایرانیان باستان عمر جهان را ۱۲ هزار سال می دانستند و به همین دلیل، عدد ۱۳ را به عنوان نماد نوزایی و شروع یک دوران جدید قبول داشتند. اما گذشت زمان کم کم از اعتبار ۱۳ کم کرد تا عددی که در کتاب های تاریخی دوران اسلامی به عدد سعد تعبیر می شد، تبدیل به عدد نحس شود! به گزارش مجله مهر ۱۲ روز عیدی که ایرانیان باستان جشن می گرفتند و حسن ختامش را در طبیعت می گذراندند، با گذشت زمان به خرافه های خارجی پیوند خورد تا ۱۳ فروردین روزی باشد که باید آن را به در کرد و از شر بلاهایش به طبیعت پناه برد. حتی نحسی سیزده تا آنجا بالا گرفت که تا چند دهه قبل، كسی حق نداشت روز سیزده بدر برای دید و بازدید جایی برود؛ مگر این که خودش را برای شنیدن لقب نحس و بدیمن آماده می کرد. دید و بازدید رفتن در روز ۱۳ فروردین در تهران قدیم به معنی نحوست بردن به خانه دیگری بود و هنوز هم در بعضی از شهرهای کوچک گفته می شود که تمام بلاهای یک سال در روز سیزده فروردین نازل می شود و مهمان ناخوانده این روز، کسی است که بلاها با قدم او به خانه میزبان می آیند. نحوست عدد ۱۳ فقط به مرزهای ایران محدود نمی شود. سیزده در بسیاری از کشورها عدد بدیمنی است. به همین دلیل، مسیحیان هیچ وقت سیزده نفری سر یک میز غذا نمی خورند. خرافاتی های امریكا مبتکر عدد ۱ + ۱۲ بوده اند و مردم سوئد، اگر تعطیلات آخر هفته شان به سیزدهم بیفتد می گویند هفته نحسی در راه دارند. خرافات درباره نحسی ۱۳ تا جایی بالا گرفته است که در بعضی از خطوط هواپیمایی، صندلی شماره سیزده وجود ندارد و بعد از صندلی ۱۲ هواپیما، صندلی ۱۴ قرار دارد!
اما درباره این که ۱۳ از چه زمانی در ایران تبدیل به یک عدد نحس شد، برخی از محققان عقیده دارند که اعتقاد به نحوست عدد سیزده اثری است که از ارتباط و مجاورت با عالم مسیحیت به زرتشتیان و بعد از آنان مسلمانان انتقال پیدا کرد. چون یهودای اسخریوطی یکی از دوازده حواری مسیح، نقشه کشید تا مسیح را تسلیم مخالفانش کند و او سیزدهمین فردی بود که به جرگه مسیح و یازده شاگرد دیگرش در آمده بود، مسیحیان سیزده را نحس دانستند. چون با سیزده نفره شدن جمع مسیح و یارانش، مسیح گرفتار و محاکمه و به دار آویخته شد.
http://www.tabnak.ir/fa/news/311242/%D8%B3%DB%8C%D8%B2%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%DA%A9%DB%8C-%D9%86%D8%AD%D8%B3-%D8%B4%D8%AF
نحسی عدد ۱۳ چه دليلی دارد
بنا به يک سنت قديمی در سيزدهمين روز فروردين به نيت در کردن نحسی اين روز به دشت باغ و پارک می رويم. هنوز علت نحسی ۱۳ برای هيچ کس معلوم نشده است ولي اين عقيده تنها مختص به ما ايرانيان نيست بلکه در سراسر جهان نيز مردم به نحس بودن اين عدد اعتقاد دارند موارد زير بيانگر اين اعتقاد است: ماموريت آپولو ۱۳ در ۳۴ سال قبل با ناکامی مواجه شد. اين سفينه روز ۱۳ آوريل و در ساعت ۱۳: ۱۳ دقيقه به فضا پرتاب شد. برحسب خرافاتی که در ذهن ها آمد تمام اعداد و ارقامی که به نحوی به اين ماموريت مربوط می شد از طريق رياضی به شماره ۱۳ مرتبط گرديد - دکتر" گانتر هرش فلدر" که يک محقق آلمانی است می گويد: خرافات در مورد عدد ۱۳ به عيسويان مربوط می شود، چرا که در مراسم شام آخر ۱۳ نفر يعنی حضرت مسيح و ۱۲ تن از حواريون حضور داشتند. حتی امروز مردم از مهمانيهايی که ۱۳ نفر در آن دعوت شده اند پرهيز می کنند - تحقيق در زمينه ی عدد ۱۳ نشان می دهد اسم بسياری از قاتلان بزرگ از ۱۳ حرف تشکيل شده است - در بعضی ساختمانها طبقه ۱۳ وجود ندارد بعد از طبقه ۱۲ طبقه ۱۴ به چشم می خورد، يعنی عدد ۱۳ را از طبقات حذف کرده اند -پلاک بيشتر خانه ها اگر ۱۳ باشد، به جای آن ۱ + ۱۲ نوشته شده است.
http://forum.hammihan.com/thread32718.html\
همه چیز در مورد عدد سیزده
تارنمای باشگاه خبرنگاران
رد پای عدد "سیزده" در تاریخ ایران
۱ - برخی از افراد سیزده حرفی در تاریخ سیاسی ایران: سید حسن تقی زاده - سردار فاخر حکمت - عبدالحسین هژیر - حاجی علی رزم آرا - جعفر شریف امامی - امیر عباس هویدا (او ۱۳ سال نیز نخست وزیر ایران بود) - محمد حسین بهشتی - شیخ صادق خلخالی - مهدی حائری یزدی (نخستین سفیر ایران در آمریکا پس از انقلاب ۵۷) - عبدالکریم سروش
۲ - سیزده بدر یا روز طبیعت در ایران؛ مصادف است با ۱۳ فروردین هر سال
 ۳ - روز دانش‌آموز در ایران: مصادف است با ۱۳ آبان هر سال
https://www.google.com/
برخی گزارشات از روز سیزدهم بهمن  ۱۳۵۷
آیت‌الله خمینی در جمع روحانیون بیانات مبسوطی ایراد كرد و در قسمتی از بیانات خود گفت: هر ملتی باید خودش سرنوشت خود را تعیین كند... بختیار گفت: طرفداران آیت‌الله خمینی می‌توانند فریاد بزنند، غوغا كنند، توهین كنند، این كار چیزی را ثابت نمی‌كند، اما اینكه چندین میلیون نفر برای استقبال از آیت‌الله به تهران آمدند، مبالغه‌ آمیز است... آسوشیتد پرس گزارش داد: امرای ارتش گفته ‌اند كه اگر آیت‌الله خمینی بر خلاف قانون اساسی اقدامی كند، ‌آنها دست به اقدام خواهند زد. رادیو مسكو گزارش داد: دانشجویان ایرانی مقیم آمریكا علیه مداخله آمریكائی‌ها در امور داخلی ایران، در برابر كاخ سفید تظاهرات كردند... رادیو بی بی سی گفت: آیت‌الله شریعتمداری گفته است در تبدیل رژیم سلطنتی به جمهوری باید جانب احتیاط رعایت شود... دكتر سنجابی خواستار استعفای بختیار شد. وی همچنین گفت: جبهه ملی به خمینی وفادار است
http://www.irdc.ir/fa/calendar/91/default.aspx
برخی رویدادهای سیزدهم آبان در ایران و جهان
سیزدهم آبان ۱۳۴۳ - تبعید آیت‌الله خمینی از ایران، به ترکیه.
سیزدهم آبان ۱۳۵۸ - اشغال سفارت آمریکا، در ایران.
سیزدهم آبان ۱۳۷۴ - اسحاق رابین نخست وزیر اسرائیل، به دست یک اسرائیلی تندرو به نام ایگال عمیر، ترور شد.
سیزدهم آبان ۱۳۸۷ - باراک اوباما، به عنوان اولین سیاه‌پوست، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا شد.
https://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%B1%DB%B3_%D8%A2%D8%A8%D8%A7%D9%86
نوشتاری پیرامون "سیزده بدر" به زبان انگلیسی از همین نگارنده
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2013/03/outdoor-moments-of-sizdah-bedar.html
سروده ای پیرامون "رویای سیزده بدر" از همین نگارنده 
http://saadatnoury.blogspot.ca/2016/04/blog-post.html
تهیه و تدوین:
دکتر منوچهر سعادت نوری
گزیده ای از نوشتارها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2016/04/blog-post_23.html
بخش های پیشین مجموعه ی یادداشت ها و نوشتارها و نامه ها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/03/blog-post_8004.html

فردوسی توسی و"زن ستائی" ها و "زن ستیزی" های او

فردوسی توسی
ابوالقاسم فردوسی توسی (زادهٔ ۳۱۹ خورشیدی - درگذشتهٔ پیش از ۳۹۷ خورشیدی، در توس خراسان)، سخن‌ سرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه حماسهٔ ملی ایران است. فردوسی را بزرگ ‌ترین سرایندهٔ پارسی‌گو دانسته‌اند.
https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%81%D8%B1%D8%AF%D9%88%D8%B3%DB%8C
ماجرای زندگی او در نوشتاری به زبان انگلیسی از همین نگارنده
First Iranians: Hakim Abolghasem Ferdowsi Toosi
http://iranian.com/main/blog/m-saadat-noury/first-iranian-masters-persian-poetry.html
"زن ستائی" در شاهنامه ی فردوسی
۱ - دلاوري ها و هوشياري زنان: فردوسي در جاي جاي شاهنامه از دلاوري ها و هوشياري زنان،به ويژه زنان ايران، سخن به ميان آورده است و آنان را همپاي مردان وارد اجتماع نموده، و مقام و منزلتي والا به زن بخشيده است، و اين گروه از افراد جامعه را از نظر عقل و هوشياري بسيار زيبا توصيف كرده است:
ز  پاكي  و  از  پارسايي  زن/ كه هم غمگساراست هم رايزن - و در جايي ديگر: اگر پارسا باشد  و  رايزن/ يكي گنج باشد پراكنده زن
اين نشان از بزرگي و عظمتي است كه فردوسي براي زنان قائل است، همان زني كه چون پارسا و پاك بود و داراي عفت و عصمت، از مردان تكاور و وزراء و رهبران هوشمند و مردان خردمند برتر و بالا تر جلوه مي كند. يكي از نكات بسيار جالبي كه در اشعار فردوسي مي توان يافت اظهار وفاداري كامل زن است، زن به عنوان موجودي وفادار و فداكار معرفي شده است به گونه اي كه در مواردي زياد وجود خود را فداي مردان نموده تا حفاظت و نگهداري آنان را تضمين نمايد. مي سرايد:
بدو گفت راي تو اي شير زن/ درفشان كند دوده و انجمن - يا: بدو گفت هركس كه بانو تويي/ به ايران و چين،پشت و بازو تويي/ نجنبناندت كوه آهن زجاي/ يلان را به مردي تويي رهنماي/ ز مرد خردمند بيدار تر/ ز دستور داننده هوشيارتر/ همه كهترانيم و فرمان توراست/ بدين آرزو، راي وپيمان توراست
زن مورد بحث فردوسي، راهنماي مردان جنگاور است، او مي تواند خردمند تر از مردان باشد، و هوشيار تر از فرمانروايان و زيرك تر از آنان، اين است كه مردان در برابرش زانو ميزنند و خود را كمتر از او مي دانند. تصور نمي شود كه فردوسي اغراق گويد و همانگونه كه رسم سرايندگان حماسه است هر كوچكي را بزرگ جلوه دهد تا بيشتر جلب توجه كند. در تاريخ هم بسياري از حوادث شيرين و تلخ وجود دارد كه در پشت پرده آن حوادث حضور زن يا زناني خود نمايي مي كند. از ديگر صفاتي كه فردوسي از زن ايراني نقل مي كند شرم حياست:
بپرسيد كآ هو كدام است زشت/ كه از ارج دوراست و دور ازبهشت/ چنين داد پاسخ كه زن را كه شرم/ نباشد به گيتي نه آواز نرم - يا در جاي ديگر: كدام است با ننگ و با سرزنش/ كه باشد ورا هركسي بد كنش/ زناني كه ايشان ندارند شرم/ به  گفتن  ندارند  آواز  نرم - و در باب پوشيده رويي مي آورد: هم آواز پوشيده رويان اوي/ نخواهم كه آيد ز ايوان به كوي - يا: همه روي پوشيدگان را ز مهر/ پرازخون دل است و پرازآب چهر/ همان پاك پوشيده رويان تو/ كه بودند لرزنده بر جان تو
اما فردوسي بهترين زنان را زناني مي داند كه شوهران خود را خشنود كنند و اين نكته وجه ديگري است از جايگاه زن در فرهنگ ايران قديم:
بهين زنان جهان آن بود/ کز او شوي همواره خندان بود - يا در جاي ديگر: به سه چيز باشد زنان را بهي/ كه باشند زيباي گاه مهي - يكي آنكه با شرم و با خواسته است/ كه جفتش بدو خانه آراسته است - دگر آنكه فرخ  پسر زايد او/ زشوي خجسته بيافزايد او - سه ديگر كه بالا و رويش بود/ به پوشيدگي نيز مويش بود
البته فردوسي در جاي ديگر گفته كه پسر و دختر فرقي نمي كند:
چو فرزند را باشد آيين و فر/ گرامي به دل بر چه ماده، چه نر - يا: چو ناسفته گوهر سه دخترش بود/ نبودش پسر، دخنر افسرش  بود
http://www.naria2.blogfa.com/post-5.aspx
۲ - زن در شاهنامه ی فردوسی: از ابعاد مختلفی مورد بررسی قرار گرفته است که عبارتند از خرد و آگاهی، عشق، جنگجویی، زیرکی، وفاداری. یکی از نکات قابل توجهی که می توان در اشعار فردوسی یافت اظهار وفاداری کامل زن است. زن به عنوان موجودی وفادار و فداکار معرفی شده است به گونه ای که در موارد بسیاری وجود خود را فدای مردان کرده تا حفاظت و نگهداری آنان را تضمین کند.
برخلا ف آنچه که در پیشینه های افسانه های ملل آمده است در شاهنامه تمام قهرمانان از بطن زن به دنیا می آیند و در واقع این زنان هستند که پهلوانان را به دنیا می آورند، همانطور که همه جمعیت جهان از پشت فریدون و سه پسر او یعنی سلم و تور و ایرج از شکم شهرناز و ارنواز خواهران جمشید به دنیا آمده اند: از این سه دو پاکیزه از شهرناز/ یکی کهتر از خود چهر ارنواز- یا در جایی دیگر به این موضوع اشاره دارد که رستم پهلوان بزرگ و ملی ایرانیان از زنی زمینی به نام رودابه به دنیا می آید. سهراب نیز از یک زن به نام تهمینه به دنیا می آید.
زن در شاهنامه از خرد و آگاهی بالا یی برخوردار است و در هنگام سختی و نیاز بهترین راه را انتخاب می کند. از آن جمله می توان به داستان ضحاک اشاره کرد. فرانک پس از کشته شدن آبتین و برای دور ماندن فرزندش از دست ماموران ضحاک، آن را به کوهی می برد تا در آنجا به دور از هرگونه جنجال و آسیبی پرورش یابد: خردمند مام فریدون چو دید/ که برجفت او برچنان بدرسید
در ایران باستان زنان دارای قدرت و ثروت و اختیارات خاصی بوده اند تا آنجا که زنان به خواستگاری مردان می رفتند، از آن جمله می توان به داستان رودابه که به خواستگاری زال می رود اشاره کرد. زمانی که رودابه عاشق زال می شود او را به خلوتگاه خود دعوت می کند یا منیژه که دل به بیژن می سپارد و دایه خویش را به نزد او می فرستد تا او را به منزلش دعوت کند. اما این نکته نباید از قلم بیفتد که در ایران باستان نیز احترام گذاشتن به بزرگان یکی از ارکان اساسی پایداری خانواده بوده است، تا آنجا که زال پس از رضایت پدر و شاه با رودابه ازدواج می کند و باز این رودابه است که برای زال حلقه ازدواج را می فرستد: یکی جفت پرمایه انگشتری/ فروزنده چون برفلک مشتری/ فرستاده نزدیک دستان سام/ بسی داد با او درود پیام
نگاه دیگری که شاهنامه به زن دارد آن است که زن ایرانی را ترسو جلوه نداده است بلکه این گونه بیان می کند که زن از خطر نمی هراسد و همگام با مردان به آغوش سختی ها می رود، مانند فرنگیس که پا به پای گیو و کیخسرو از جیحون رود می گذرد. جیحون، رود پرخروشی که برای گذر از آن به کشتی نیاز است اما فرنگیس مانند کیخسرو با اسب از آن می گذرد مانند یک پادشاه، آری، دلیری و شجاعت از ویژگی هایی است که در وجود زنان شاهنامه
بوده و بسیاری از محققان به آن پرداخته اند. نمونه دیگری که فردوسی به عنوان کرده است داستان جریره است: پس از آن که فرود به دست سپاه توس کشته می شود، جریره مادرش برای این که زنان و ثروت دژ به دست آنها اسیر و تاراج نشود دژ را آتش می زند و خود و دیگر زنان را می کشد.
در ایران باستان زنان به پادشاهی نیز برگزیده می شدند. چهره این زنان در شاهنامه بسی درخشان است. پوراندخت زنی است که در عهد ساسانیان به پادشاهی می رسد: برآن تخت شاهش بنشاندند/ بزرگان بر او گوهر افشاندند
آزرم دخت دیگر زنی است که پس از پوران به پادشاهی می رسد. اما همای چهرزاد دخت بهمن نخستین زنی است که در شاهنامه پادشاه ایران شده است. وی ۳۲ سال پادشاهی کرده است.
احساسات لطیف
زنان شاهنامه دارای احساسات لطیف زنانه هستند و آنچه که در افسانه های سایر ملل کمتر می بینیم. این زنان وجودشان تنها برای جاذبه جنسی و جنگ نیست، برعکس آنچه که در سایر افسانه ملل مختلف مشاهده می شود و شاید دلیل جاودانگی شاهنامه نیز به این دلیل است زیرا روح زندگی در آن جریان دارد.
از آن جمله تهمینه است. وی در نبود سهراب پسرش آنقدر به سوگواری می نشیند که جان خود را از دست می دهد یا آنگاه که بیژن به چاه می افتد منیژه گریان و نالان بر سر چاه اشک می ریزد و زمان را کنار محبوبش می گذراند و با او همراه است:
زن در شاهنامه / شبکه ی اینترنتی آفتاب
۳ - زن در شاهنامه و در ذهن و ضمیر حکیم توس: اساسی ترین نکته در شاهنامه در مورد زن این است که در هیچ داستانی از شاهنامه نمی توان مدعی شد که داستان بدون نقش و تاثیر و حضور زن پایان پذیرد. زن در شاهنامه از نوعی طهارت، شان ، جایگاه و منزلت، حرمت و اعتبار خاص برخوردار بوده و بزرگ‌ترین و شاخص‌ترین جلوه ی زن در شاهنامه این است که او به عنوان موجودی خردمند، هنرمند، صاحب رای، وفادار به شوهراست. چهره هایی که فردوسی از زنان در شاهنامه مطرح کرده است نشان می دهد که زنان بهترین و سرآمدترین کسانی هستند که می‌توانند الگو باشند. گُردآفرید، سودابه، تهمینه و منیژه از شخصیت‌های کامل و عاری از نقص در شاهنامه هستند: امرالله قاسمی
۴ - «گردآفرید» و «گردیه»: در شاهنامه درباره بانوی جنگاور ایرانی «گردآفرید» در جنگ با «سهراب» چنین می خوانیم:
کجا نام او بود گردآفرید/ که چون او به جنگ اندرون کس ندید/ بپوشید درع سواران جنگ / نبود اندر آن کار جای درنگ/ نهان کرد گیسو بزیر زره / بزد بر سر ترگ رومی گره/ فرود آمد از دژ بکردار شیر / کمر بر میان باد پای بزیر/ به پیش سپاه اندر آمد چون گرد / چو رعد خروشان یکی ویله کرد/ که گردان کدامند و جنگ آوران / دلیران و کار آزموده سران/ که بر من یکی آزمونرا به جنگ / بگردد بسان دلاور نهنگ/ ز جنگ آوران لشکر سرفراز / مر او را نیامد یکی پیش باز
درباره «گردیه» خواهر «بهرام چوبین» در جنگ با «خاقان» چنین می خوانیم:
بدو گردیه گفت کاینک منم/ که بر شیر درنده اسب افکنم/ همان خواهر پهلو نامدار / بنیزه در آمد بنزد سوار/ یکی نیزه زد بر کمر بند اوی / که بگذاشت حفتان و پیوند اوی/ چون از پشت باره در آمد نگون / همه ریگ شد زیر او جوی خون/ یلان سینه با آن گزیده سپاه / برانگیخت اسب اندر آن رزمگاه/ همه لشکر چین همی برشکست / بسی کشته افکند و چندی بخست/ دو فرسنگ لشکر همی شد ز پس / بر اسبان نماندند بسیار کس/ سراسر همه دشت شد رود خون / یکی بی سر و دیگری سرنگون/ چو پیروز شد سوی ایران کشید / بر شهریار دلیران کشید/ بروز چهارم به آموی شد / ندیدی زنی کو جهانجوی شد
http://pajuhesh-iranshenasi.blogfa.com/post-60.aspx
"زن ستیزی" در شاهنامه ی فردوسی
۱ - شعرهای زن ستیزانه ی فردوسی در نوشتاری از دکتر ابوالفضل خطیبی
http://aryaadib.blogfa.com/post-609.aspx
۲ - اتهام زن ستیزی در شاهنامه پژوهشی از  بهرام روشن ضمیر
http://pajuhesh-iranshenasi.blogfa.com/post-60.aspx
۳ - شاخص‌ترین جلوه ی زن در شاهنامه این است که از او به عنوان موجودی خردمند، هنرمند، صاحب رای، وفادار به شوهر و گاهی هم فتنه‌ انگیز سخن رفته است : امرالله قاسمی
 ۴ - از برخي سروده هاي فردوسي چنين بر ميايد كه در اجتماع نميتوان زني را يافت كه طرف مشورت قرار گيرد، لذا شركت آنان در مسايل اجتماعي لطمه اي جبران ناپذير برپيكر جامعه وارد مي سازد: همي خواست ديدن در راستي/ ز كار  زن  آيد  همي  كاستي - يا: كه پيش زنان راز هرگز مگوي/ چوگويي سخن باز يابي به كوي - بدو گفت كز مردم سرفراز/ نزيبد كه با زن نشيند به راز - يا: دگر بشكني گردن آز را/ نگويي به پيش زنان راز را
قابل ذکر است كه ادبیات آینه ی فرهنگ مردم در هر دوران است و فردوسی نیز بنا به تجارب اجتماعی و دریافتهای شخصی خود، در این ابیات  تردید خود را نسبت به رازداری زنان  ابراز داشته است.طبیعی است پذیرش این دیدگاه در هر دوران و جامعه طرفداران و مخالفان خاص خودش را دارد.
http://www.naria2.blogfa.com/post-5.aspx
تهیه و تدوین:
دکتر منوچهر سعادت نوری
گزیده ای از نوشتارها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2016/04/blog-post_22.html
بخش های پیشین مجموعه ی یادداشت ها و نوشتارها و نامه ها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/03/blog-post_8004.html

"زنان" از دیدگاه سراینده ی نامدار ایران مولانا جلال‌الدین محمد بلخی مشهور به "مولوی" و "رومی"

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی
مولانا جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی و رومی (۱۵ مهر۵۸۶ ، بلخ – ۴ دی ۶۵۲  خورشیدی، قونیه) از مشهورترین شاعران ایرانی پارسی‌گوست. نام کامل وی «محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» بوده و در دوران حیات به القاب «جلال‌الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» نامیده می ‌شده‌ است. ظاهراً از قرن ۹ القاب «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» برای وی به کار رفته‌است و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خَموش» و «خامُش» دانسته‌ اند... مولوی زادهٔ بلخ (خراسان قدیم، افغانستان کنونی) بود و در زمان تصنیف آثارش (همچون مثنوی) در قونیه در دیار روم می‌زیست. با آنکه آثار مولوی به عموم جهانیان تعلق دارد، ولی پارسی‌زبانان بهرهٔ خود را از او بیشتر می‌دانند، چرا که حدود شصت تا هفتاد هزار بیت او فارسی است و خطبه‌ها و نامه‌ها و تقریرات (تعالیم او به شاگردانش که آن را ثبت کردند و به فارسی غیرادبی و روزانه است) نیز به فارسی می‌باشد؛ و تنها حدود هزار بیت عربی و کمتر از پنجاه بیت به زبانهای یونانی/ترکی (اغلب به طور ملمع در شعر فارسی) شعر دارد: بخش های فارسی و انگلیسی ویکی پدیا
https://en.wikipedia.org/wiki/Rumi

زن در حريم خانواده، از ديدگاه مولانا
زن در حريم خانواده، از ديدگاه مولانا ارزش خاصی دارد. در شعراو همسر مهم ترين انگيزه ی مرد در فعاليت‌های روزانه و تحمل بار گران زندگي است. بسياری از حكايت‌ها و تمثيل‌های مولانا در زمينه ی خانواده و با بازيگری همسران ساخته شده است و اين نشان می ‏دهد كه او در بيان معارف و حقايق ، از زندگی عادی و روزمره ی مريدان خويش در خانواده الهام می ‏گرفته است. حتی عشقبازی زن و مرد در حريم خانواده و رابطه ی زناشويی در ذهن مولانا و تخيل او، بر خلاف سنت شاعران، شعرآفرين شده و چنان مقبول افتاده كه آن را تكرار هم كرده است:
بـاد روح قدس افتاد و درختان، مريم/ دست بازی نگر آن سان كه كند شوهر و زن
در جای ديگر با الهام از اين قضيه می ‌گويد عشقبازی فقط به زن و شوهر اختصاص ندارد؛ تمام اجزای عالم مثل حادث و قديم و عين و عرض در حال عشقبازی با يك ديگر هستند، منتهی هر يك به نوعی مخصوص خود. سپس در مقـام مصـلح اجتماعی و با نـگرش كاملاً دينـی، مخاطب خـود را به رعايت خوش‌رفتاری و عدالت با همسر فرا می ‌خواند و او را هشدار می ‏دهد كه آيا در آن شب عروسی، همراه عروس، او را به عنوان امانتی خوش به تو نسپرد؟ پس توجه داشته باش كه هر رفتاری را تو با او داشته باشی، خدا هم با تو خواهد داشت:
آنچه با او تو كنی ای معتمـد/ از بـد و نيـكی، خـدا با تو كند
رفتار او با زنان خاندان خود نيز توأم با تكريم و مهربانی بوده است. زنان در خاندان مولانا از اهميت ويژه ای برخوردار بودند و همواره از نظر حقوقی با مردان مساوی دانسته می شدند. "افلاكی" از همسر اول مولانا يعنی "گوهر خاتون سمرقندی" مطلبی نقل نكرده، اما از همسر دوم او يعنی "كراخاتون قونوی" مطالب بسياری آورده است كه همگی محل تأمل و تأنی است . با اين حال مهم ترين زن در خاندان مولانا، عروس او بود به نام «فاطمه خاتون» كه دختر صلاح الدين زركوب و مادر چلپی جلال الدين امير عارف نيز بود.
"دكتر عبد الحسين زرین كوب" در « پله پله تا ملاقات خدا» آورده است: مولانا در آن چه با سلطان ولد در الزام رعايت شيخ و فاطمه خاتون به بيان می آورد، وصلت با شيخ را با آن كه از خانواده ای روستايی و فقير بودند، برای خاندان خود مايه ی سرفرازی و خرسندی بسيار می دانست . يكي از دلايلی كه فاطمه خاتون نزد مولانا از ارج و قرب بسيار برخوردار بود، پدر فاطمه خاتون يعنی صلاح الدين زركوب بود كه پس از شمس از اهميت ويژه ای نزد مولانا برخوردار بود. مولانا زمانی كه هنوز فاطمه خاتون كودك بود و به همسری فرزند وی در نيامده بود، به دليل علاقه ی فراوان به پدرش ، تعليم و تربيت او را به عهده گرفت و معلم او شد و ابتدا سواد و قران به وی آموخت.
http://banooyeedalat.blogfa.com/post-245.aspx
سيماي زن در آثار مولانا بخصوص در مثنوي معنوي
مولانا در خانواده خويش از لطف و محبت و احترام زناني که از آنها نام برديم، برخوردار بوده، او مقابلتا با آنها روش خوب و نيک داشته و شخصاً نسبت به زن تعصب و تبعيض نداشته، از زنان، حضور و نقش آنها در خانواده به نيکي ياد نموده، اما آثار او از شرايط محيط و مناسبات مردسالاري نيز متأثر بوده، چنانچه دو ديدگاه متفاوت و متناقض نسبت به زن در چکامه ها و سروده هايش شاهد مدعاست. زن در آثار او از يک طرف، نماد و مظهر عشق الهي، روح و جان است و از سوي ديگر نماد و مظهر جسم، حرص، هوي و هوس. آثار او در قبال زن نگرش دوگانه مثبت و منفي دارد. ديدگاه اول که مثبت است، بيشتر معطوف به سيماي مادرانه زن است. اين ديدگاه توأم با کمال احترام است. او، مادر را سرچشمه هستي و زندگي ميداند. سيماي مادر را فداکار و مهربان مجسم مي سازد و مادر را واجب الاحترام مي داند.
بچه ميلرزد از آن نيش حجام/ مادر مشفق در آن غم شاد کام - نيم جان بستاند و صد جان دهد/ آنکه در وهمت نيايد آن دهد
او نسبت به مادر خيلي خوشبين است، شأن و مقام مادر را مي ستايد:
حق مادر بعد از آن شد کآن کريم/ کرد او را از جنين تو غريم - صورتي کردت درون جسم او/ داد در حملش ورا آرام و خو
همچو جزو متصل ديد او تو را/ متصل را کرد تدبيرش جدا - حق هزاران صنعت و فن ساختست/ تا که مادر بر تو مهر انداختست
او نفس كلي را هم كه سبب آموختن علوم و معارف مي شود، در وجود زني كه مادر و معلم است، نمادينه كرده است:
چه ها مي كند مادر نفس كلي/ كه تا بي لساني بيابد لساني
مولانا مثل ساير عرفا بر محبت تأکيد مي ورزند و خداوند را منبع اصلي محبت ها مي داند. مهر و محبت زن و مرد را هم جزء محبت الهي تلقي مي کند.
اي تو پناه همه روز محن/ باز سپردم به تو من خويشتن
قلزم مهري که کناريش نيست/ قطرۀ آن، الفت مردست و زن
مولانا، حسن زن را به باده و شراب تشبيه نموده و صورت زن را به جام مشابهت داده، او در فيه ما فيه حکايت عيب جويان ليلي را ذکر نموده که به مجنون گفتند که اين شهر صدها دختر زيبا تر از ليلي دارد و مجنون در پاسخ گفت که اين ليلي نه، بل جام شرابي است و من به آن نظر دارم.
اي رهيده جان تو از ما و من/ اي لطيفه روح اندر مرد و زن - مرد و زن چون يک شود، آن تويي/ چون که يکها محو شد، آنک تويي - اين من و ما بهر آن برساختي/ تا تو با خود نرد خدمت باختي - تا من و تو ها همه يک جان شوند/ عاقبت مستغرق جانان شوند - اين همه هست و بيا اي امر کُن/ اي منزه از بيا و از سخن
ليلي از ديدگاه مولانا بهترين نماد عشق و جمال الهي است. او در فيه ما فيه و هم در مثنوي حكايت عيب جويان ليلي را نقل مي كند كه به مجنون گفتند زيباتر از ليلي در اين شهر بسيار است و مجنون پاسخ داد: ليلي صورت نيست و من ليلي را به صورت دوست نمي دارم؛ او براي من جام مي است
ابلهان گفتند مجنون را ز جهل/ حسن ليلي نيست چندان، هست سهل
بهتر از وي صد هزاران دلربا/ هست همچون ماه اندر شهر ما
گفت صورت کوزه است و حسن مي/ مي خدايم مي دهد از نقش وي
کوزه مي بيني و ليکن آن شراب/ روي ننمايد به چشم ناصواب
ليلي در شعر مولانا نماد وتجلي گاه خداوند است. او سرآمد زنان در مقام معشوقه است. پاك تر از ليلي در ميان شخصيت هاي شعر عاشقانه وجود ندارد و جالب تر آن است كه او از زيبايي هم برخوردار نيست.
اين کيست اين؟ اين کيست اين؟ در حلقه ناگاه آمده/ اين نور الهي است اين، از پيش لله آمده
ليلي زيبا را نگر، خوش طالب مجنون شده/ و ان کهرباي روح بين در جذب هر کاه آمده
ما جراهاي ليلا و مجنون در آثار مولانا با مفاهيم عرفاني بيان شده با عشق آسماني پيوند خورده است. پادشاهي به مجنون گفت تو را چه افتاده كه خود را به عشق ليلي رسوا و بي خانمان كرده اي؟ بيا تا خوبان به تو نمايم و بخشم. چون خوبان را آوردند، مجنون سر فرو افكنده بود و به زير مي نگريست. پادشاه فرمود آخر سر را برگير و نظر كن. گفت: عشق ليلي شمشير كشيده است؛ اگر سر بردارم، مي ترسم سرم را بيندازد. مجنون پس از آوارگي بسيار به محل سكونت ليلي بازگشت و از او نشان جست. به او گفتند كه ليلي در غياب وي قالب تهي كرده است، اما گور او را به وي نشان ندادند. مجنون گفت بوي ليلي راهنماي من در رسيدن به اوست. خاك گورستان را مشت زد و بو كرد و سرانجام گور وي را يافت؛ نعره اي زد و جان به جانان تسليم كرد:
همان بو شكفتش، همان بو بكشتش/ به يك نفخه حشري، به يك نفخه لايي
مولانا اين گونه رسيدن مجنون را به ليلي ، تمثيلي براي جستجوي بوي حق از دهان اولياء مي داند كه سرانجام جان سالك را به حضرت حق رهنمون مي سازد . پس مي گويد:
به ليلي رسيد او، به مولي رسد جان/ زمين شد زميني، سما شد سمايي
مولانا زن را نماد روح و جان مي داند، او روح و جان آدمي را از اين نظر كه لطيف ترين جانب وجود و پرده نشين كالبد انسان است، مؤنث و از جنس زن مي شمارد:
سيمرغ کوه قاف رسيدن گرفت باز/ مرغ دلم ز سينه پريدن گرفت باز- خاتون روح خانه نشين از سراي تن/ چادر کشان ز عشق دويدن گرفت باز
او در رباعياتش جان را در قالب زن مي بيند و کد بانوي جان مي گويد.
جان را که در آن خانه و ثاقش دادم/ دل پيش تو بود من نفاقش دادم - چون چند گهي نشست کد بانوي جان/ عشق تو رسيد و سه طلاقش دادم
يکي از مثال هاي که در اشعار مولانا بيانگر نفس اماره است، بلقيس مي باشد. او به خاطر گردن نهادن به حقيقت و ايمان آوردن به سليمان، مورد ستايش مولاناست. مولانا، بلقيس را پيش از پذيرفتن دعوت سليمان، نماد نفس اماره دانسته و دلبستگي بلقيس به تخت پادشاهي، مظهر تعلقات مادي بلقيس است.
ديدگاه مثنوي در باب زن چيزي نيست که مولانا آنرا در تجارب عرفاني در يافته باشد، بل همان ديدگاه ها، باورها و ارزش هاي است که فرهنگ آن زمان براي زن قايل بود. در مثنوي از زن به نيکي ياد شده است. مولانا در دفتر ششم مثنوي مي گويد چنان که در دنيا خوب ها نادر است، در زن هم چنين است:
جز به نادر در تن زن رستمي/ گشته باشد خفيه هم چون مريمي
زن در حريم خانواده از ديدگاه مولانا ارزش بس عالي دارد. زن در اشعار مولانا به حيث همسر براي فعاليت هاي مرد مهمترين انگيزه است
http://mowa.gov.af/Content/files
زن از منظر مولانا
"مولانا در فیه مافیه مینویسد:الانسان حریص علی مامنع.هرجندکه زن را امر کنی که پنهان شو او را دغدغه "خود را نمودن"بیشتر شود و خلق را از نهان شدن او رغبت به آن زن بیش گردد.پس تو نشسته ای و رغبت را از دو طرف زیادت می کنی و می پنداری که اصلاح می کنی! آن خود عین فساد است! اگر او را گوهری باشد که نخواهد فعل بد کند,اگر منع کنی یا نکنی؛او بر آن طبع نیک خود و سرشت پاک خود خواهد رفتن.فارغ باش و تشویش مخور و اگر به عکس این باشد,باز همچنان بر طریق خود خواهد رفتن. منع؛جز رغبت را افزون نمی کندعلی الحقیقه.خلاصه مولانا در مثنوی معنوی چنان دیدگاهی قدسی نسبت به زن داشته است که حتی پیش روتر از مکاتب معاصر است از حمله اینکه:
- زیبایی زن؛مظهر جمال الهی است./نیاز متقابل زن و مرد به یکدیگر.
- زن،مظهر انوار الهی و نماد صفت خالقیت خداونداست./لزوم خوش رفتاری بازنان.
- زن نیز می تواند پیر طریقت شود./غلبه ی مرد بر زن ظاهری است وغلبه ی زن برمردحقیقی.
- تشبیه رحمت خداوند به مهربانی مادر./ درمرتبه ی روح تفاوتی میان زن و مرد نیست.
- مرد عاقل مغلوب زن می شود ومرد جاهل بر زن غالب می اید.
و آخری بدین معناست که مرد عاقل با لطف، محبت، رقت قلب و با صفات انسانی زن را شیفته ی خود می سازد وبا تمرین ورزی نیک سیرتی حتی زن تند خو را تحمل می کند؛ اما مردان تابع خشم و شهوت و صفات حیوانی و جاهل مسلک بر زنان غلبه ی ظاهری دارند و متقابلا زنان نیز در برابر خشم کور و بی منطق همسر با صبوری و خردمندی به غایت شکیبایی و تدبیر می ورزند": هادی اعلمی فریمان
http://www.khabaronline.ir/detail/289313/weblog/alamifariman
زن در شعر و اندیشه ی مولوی
زیبایی زنان را مغرور می کند و مردان را نیازمند. یعنی چنان می شود که در آن واحد قدرت اندیشه و تفکر از مرد زایل می شود. چنانکه مولانا در مثنوی فرمود: 
چون که خوبی زنان با او نمود/ که زعقل و صبر مردان مي ربود
پس زد انگشتک به رقص اندر فتاد/ كه بده زودتر رسيدم در مراد
چون بديد آن چشمهای پر خمار/ که کند عقل و خرد را بی قرار
بنابراین زیبایی زن که نماد جمال الهی است تیر خطرناکی برای مرد و زن است. مولانا این تیر را همچون تیر هوای نفس می داند که جولان دهنده تمام ماجراهای نفسانی وتمام انحرافات بشری از آن سرچشمه می گیرد. زن ومرد در بینش مولانا تفاوتی با هم از نظر و بعد عرفانی والهی ندارند وهمه به قول ناصر خسرو قبادیانی درختان خدایند . اما در زندگی بشری خواسته و ناخواسته اتفاقی به نام شیطان وحوایجی به نام حوایج نفسانی انسان که دوست صمیمی ابلیس است وجود دارد وانسان با این پارادوکس دائماً  در حال تضاد است. مولانا در مثنوی زن ومرد را اینگونه معرفی می نماید:
ماجرای مرد وزن را مخلَصی/ باز می جوید درون مُخلصی - ماجرای مرد وزن افتاد نقل/ آن ، مثلِ نفسِ خود می دان وعقل - این زن ومردی که نفسست وخرد/ نیک بایسته ست بهر نیک وبد - وین دو بایسته ، درین خاکی سرا/ روز وشب درجنگ واندر ماجرا
نفس همچون زن ، پی جادوگری/ گاه خاکی ، گاه جوید سروری - عقل خود زین فکرها آگاه نیست/ در دماغش  جز غم الله نیست
گرچه سرِّ قصه این دانه ست ودام/ صورت قصه شنو اکنون تمام - گر بیان معنوی کافی شدی/ خلقِ عالم عاطل وباطل بدی - گر محبت فکرت ومعنی ستی/ صورت روزه ونمازت نیستی
مولانا در مثال های مثنوی ودر هزل هایش هرگز به زن و مقام زن توهین نمی کند. بلکه به ماهیت زنانگی که در مثل به افسون و سحر نفس مربوط است هجوم می آورد و نفس پاک آدمی را اعم از مرد و زن نهیب می زند که از نفس مکاره در امان نیستید و اگر می خواهید موفق شوید باید حوایج نفسانی تان را بکاهید و از بردگی نفس نجات یابید. در مثنوی معنوی بیشتر از مقام دنیوی زن سخن گفته می شود ولی در دیوان شمس سراسر از عشق الهی که نماد حقیقی آن جلوه ی زیبایی زن است بیان می شود. درواقع زن در بینش مولوی تعاریف گوناگونی دارد که هیچ کدام شان مستقیماً مربوط به شخص زن نیست. بلکه مثلی برای عبرت گرفتن است و راه یافتن در این تاریکنای زندگی  که حوادثی  شبیه حوادث وداستان های مولوی بسیار رخ می دهد وبیشتر جنبه تعلیمی دارد: حسین قاسم نژاد
http://www.peyambar114.blogfa.com/post-25.aspx
همچنین نگاه کنید به
A Brief Look at Mevlana’s Views on Women
http://mevlana.net/views_on_women.html
Rumi, Women’s Leadership & Love
http://www.unabashedlyfemale.com/2009/05/13/rumi-womens-leadership-love/
One Through Love: Rumi and the Love of Women
http://www.huffingtonpost.com/parisa-soultani/one-through-love-rumi-and-the-love-of-women_b_1004002.html

تهیه و تدوین:
دکتر منوچهر سعادت نوری

گزیده ای از نوشتارها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2016/04/blog-post_11.html
بخش های پیشین مجموعه ی یادداشت ها و نوشتارها و نامه ها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2014/03/blog-post_8004.html

زندگی و آثار "پل ماسون" روزنامه نگار بریتانیایی و مولف کتاب مشهور "پس از کاپیتالیسم/ گذار از سرمایه‌داری"

ماجرای زندگی او

پل ماسون زاده ی ۲۳ ژانویه ۱۹۶۰ میلادی (۱۳۳۹ خورشیدی) در شهرک "لی" واقع در منطقه ی لنکستر در شمال غربی انگلستان، روزنامه نگار و پژوهشگر اقتصاد و گوینده و مجری برنامه های رادیو تلویزیون است. وی مولف کتاب مشهور "پس از کاپیتالیسم/ راهنمایی هایی برای آینده ی ما" و برخی کتاب های دیگر است. او به عنوان استاد مدعو، در دانشگاه "والور همپتون" (از دانشگاه های مشهور و معتبر بریتانیا) نیز تدریس می کند. همسر او "جین بروتون" است که به شغل پرستاری اشتغال دارد. "جان ماسون" (راننده) پدر او و "ژولیا" (مدیر مدرسه ی سن مارگارت) مادر او بودند.

پل ماسون در مدرسه ی سن ژوزف (در شهرک لی) و کالج سالسین در بولتون (از شهرهای منچستر بزرگ در شمال غربی انگلستان) تحصیل کرد و در سال ۱۹۸۱ در رشته های "موسیقی" و "علوم سیاسی" از دانشگاه شفیلد فارغ التحصیل شد.  دانشگاه شفیلد در سال ۱۸۹۷ تاسیس شده و دارای اعتبار بین المللی در بسیاری از رشته هاست. وی بین سال های ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۸ در لنکستر زیست و به عنوان آموزگار موسیقی کار کرد.

پل ماسون از سال ۱۹۸۸ مقیم لندن پایتخت انگلستان بوده است. وی در سال ۱۹۹۱ به عنوان روزنامه نگار کارمزدی (فری لنسر ژورنالیست) مشغول به کار شد و بین سال های ۱۹۹۵ و ۲۰۰۱ با سازمان اطلاعات بازرگانی "رید" همکاری داشت  و طی همین دوران مقالاتی در روزنامه های دیلی اکسپرس و پست یکشنبه (میل آن ساندی) انتشار داد. پل ماسون در اوت ۲۰۰۱ به "رادیو تلویزیون بی بی سی" پیوست. نخستین اجرای او در برنامه ی اخبار شب بی بی سی همزمان با واقعه ی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ بود. در حال حاضر مقالاتی از او به شکل منظم در روزنامه ی "گاردین" ، مجله ی "نيوستيتسمان" و برخی دیگر از نشریات معتبر بریتانیا چاپ و منتشر می شود (ترجمه ی همین نگارنده از منابع انگلیسی)

http://www.google.com

زندگی و برخی از تالیفات او به زبان انگلیسی

https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Mason_(journalist)

کتاب "پس از کاپیتالیسم/ راهنمایی هایی برای آینده ی ما" (به زبان انگلیسی)
https://en.wikipedia.org/wiki/PostCapitalism:_A_Guide_to_our_Future

مصاحبه ی سی بی سی با او

پیرامون کتاب "پس از کاپیتالیسم/ راهنمایی هایی برای آینده ی ما" و مسائل روز (به زبان انگلیسی)

http://www.cbc.ca/radio/ideas/the-end-of-capitalism-1.3334355

هم نام های او
افراد زیر با "پل ماسون" هم نام می باشند و نباید آن ها را با "پل ماسون روزنامه نگار بریتانیایی" اشتباه گرفت
۱ - در ورزشکاران: "پل ماسون" (زاده ی ۱۸۷۴ - درگذشته ی ۱۹۴۵) ورزشکار مرد رشتهٔ دوچرخه‌سواری اهل کشور فرانسه بود. وی بین سال‌ ‎۱۸۹۶ میلادی در مسابقات بازی ‌های المپیک تابستانی در مجموع ۳ مدال طلا کسب کرد.
https://es.wikipedia.org/wiki/Paul_Masson_(ciclista)
۲ - در استادان و پژوهشگران: مفهوم‌ فلسفه تطبیقی‌، برای‌ نخستین‌ بار، در آغاز سال های‌ بیست‌ سده‌ی‌ حاضر در رساله‌ی‌ دکترایی‌ با همین‌ عنوان‌ توسط‌ "پُل‌ ماسون‌ - اورسل"‌ که‌ بعدها استاد کرسی‌ ادیان‌ هندی‌ در بخش‌ ادیان‌ مدرسه‌ی‌ تتبّعات‌ عالی‌ بود در سوربن‌ طرح‌ شد. ماسون‌ - اورسل‌ سعی‌ داشت‌ تا در حد ممکن‌، به‌ طور دقیقی‌ به‌ تعریف‌ موضوع‌ فلسفه‌ی‌ تطبیقی‌ بپردازد.
http://www.bashgah.net/fa/content/show/22663
۳ - در سنگین وزن ها: "بریت پل ماسون" ۵۱ ساله که اهل ایپسویچ (شهرکی در شهرستان اسکس در ایالت ماساچوست در آمریکا) و پستچی بوده است بعد از اینکه فهمید برای زنده ماندن راهی جز کاهش وزن ندارد وزنش را از ۴۴۵ کیلو به ۳۱۱ کیلو رساند. ماسون روزانه بیش از ۲۰ هزار کالری مصرف می‌کرد و در سال ۲۰۰۰ میلادی آنقدر بزرگ شده بود که برای بردنش به بیمارستان جهت عمل جراحی، امدادگران مجبور شدند پنجره بزرگ خانه او را بردارند تا جرثقیل چنگک‌‌دار وارد خانه‌اش شود و او را بلند کند اما ماسون بعد از تحمل عمل جراحی و استفاده از رژیم‌های مخصوص حالا شرایط بهتری دارد.
http://www.avapress.com/prtcp0q1.2bqep8laa2.html
همچنین نگاه کنید به

گذار از سرمایه‌داری: گفت‌وگوی سعید رهنما با شماری از نظریه‌پردازان سرشناس جهانی
 http://asre-nou.net/php/view.php?objnr=37971

تهیه و تدوین:

دکتر منوچهر سعادت نوری

گزیده ای از نوشتارها

http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2016/04/blog-post.html

The Life and Works of Paul Mason, the British Journalist and the Author of "PostCapitalism"
Abstract: His Life Story and his Works/ A List of his Books/ The Interview of CBC with him
Collected and Prepared By
Manouchehr Saadat Noury, PhD
The link will be posted
بخش های پیشین مجموعه ی یادداشت ها و نوشتارها و نامه ها