اشاره: طراحی مد، هنر استفاده از طراحی و زیبایی شناسی در تولید پوشاک، کیف، کفش و زیورآلات است. طراحی مد متاثر از فرهنگ‌ها و آداب و رسوم جوامع مختلف بوده و به اندازه همین تفاوت‌ها دارای تنوع بالایی است. تاریخچه رسمی طراحی مد و لباس به ابتدای قرن نوزدهم زمانی که طراحان به طراحی لباس برای مجالس اشرافی می پرداختند بر می گردد. به هنرمندانی که در عرصه پوشاک، کیف، کفش و... با طرح‌های ابداعی‌شان تاثیر بسزایی در صنعت مد در یک دوره خاص زمانی دارند، «طراح مد و لباس» گفته می‌شود. طراح مد و لباس مدل های لباس، کفش، کیف و ... را طراحی می کند. طرح های او یا بدیع و نو بوده و یا اینکه با تغییر در طرح های موجود در بازار بوجود آمده است. هر طراح مد و لباس حرفه ای معمولا در بخش خاصی تخصص دارد مانند لباس های مردانه، لباس های زنانه، لباس های ورزشی و.... : تارنمای مسیر ایرانی و بسیاری از تارنماها
هنرمندان طراحی مد
زینت جهانشاه: دختر یکی از سرهنگ‌های وزارت جنگ آن دوره در آموزشگاه بین‌المللی " لته فراین" آلمان تحصیل کرد و پس از ازدواج با یکی از افسران نظام به سوئیس رفت و در آنجا حدود یکسال هنر خیاطی و روش برش روی مانکن را فرا گرفت، سپس به پاریس که یکی از مراکز اصلی صدور مد دنیا بوده و هست رفت و در آنجا در خیاطی تخصص پیدا کرد و همچنین تحت تعلیم "پیر بالمن" یکی از طراحان معروف آن زمان رموز خیاطی مدرن و بوتیک داری را یاد گرفت. زینت جهانشاه در سال ۱۳۲۱ به همراه همسرش به ایران بازگشت. او در بدو ورود به ایران، اقدام به افتتاح یک لباس فروشی و خیاط خانه در خیابان امیریه شهر تهران کرد و در مدت سه ماه موفق شد نود دست لباس زنانه برای هنگام صبح، عصر و شب، تولید کند و با پوشاندن به تن مانکن‌ها و دخترها، آنها را در معرض مشاهده پانزده تن از زنان از فرنگ برگشته قرار دهد که با مد روز اروپا آشنا بودند.
مد لباس جهانشاه، آمیزه‌ای از مدهای غربی و دید شخصی‌اش بود او برای تمام لباس‌های ایرانی، از روی فصول یا گل‌ها نام انتخاب کرده بود. جنس لباس‌ها اغلب از مخمل و لمه بود. مدل پالتوها و آستین‌ها آزاد و یقه‌ها بسته بودند، کت‌ها و دامن‌ها نیز مناسب با اعتقادات دینی زنان ایرانی طراحی شده بود و پیراهن‌های شب به سبک دکولته طراحی شده بودند و روی آنها منجوق و پولک دوزی شده بود، به جلوی این لباس‌ها قسمتی اضافه می‌شد که به تن بایستند. کفش‌ها هم نوک گرد و بی پاشنه و باریک طراحی شده بود. در میان مدل‌های لباس، از پالتوی پوست و کلاه به علت گرانی پوست و عدم امکان فروش خبری نبود. از سوی دیگر جهانشاه کلاه دوز خوبی هم سراغ نداشت تا طرح‌هایش را به او سفارش دهد. در عوض کیف‌های مدل "موت" که هر دو دست در داخل آن قرار می‌گرفت به نمایش گذاشته شده بود. رنگ‌هایی که در مدل‌ها استفاده شده بود بیشتر سیاه و قهوه ای بود. البته جهان شاه در نمایش مدل‌های خود به بازدیدکنندگان با مشکلاتی هم روبرو بود از جمله روش راه رفتن و ایستادن مانکن‌ها و سادگی و بی آرایشی گیسوانشان، به ویژه در مورد آخر، آرایشگاه های خاصی برای این کار در ایران وجود نداشت. با این حال زنانی که وصف نمایش خیره کننده جهانشاه را شنیده بودند استقبال زیادی از جادوی مد او کردند و کار او رونق فراوانی گرفت. این زن پس از ده سال از افتتاح مغازهٔ لباس فروشی و خیاط خانه ی خود به فکر استفاده از مدل لباس‌های قدیمی در کار خود افتاد و با الهام از موزه مردم شناسی مانتویی را طراحی کرد که شبیه ردای مردان قدیمی بود و آستین‌های گشادی داشت که با استقبال فراوانی روبرو شد. او تا سال ۱۳۷۴ خورشیدی به کار خیاطی و مدسازی ادامه داد، وی شروع کننده راهی شد که ابتدا توسط فرزندش و سپس دیگران ادامه یافت: تارنمای ویکی پدیا / بیشتر: تارنمای پرشین
هنرمندان طراحی مد
زینت جهانشاه: دختر یکی از سرهنگ‌های وزارت جنگ آن دوره در آموزشگاه بین‌المللی " لته فراین" آلمان تحصیل کرد و پس از ازدواج با یکی از افسران نظام به سوئیس رفت و در آنجا حدود یکسال هنر خیاطی و روش برش روی مانکن را فرا گرفت، سپس به پاریس که یکی از مراکز اصلی صدور مد دنیا بوده و هست رفت و در آنجا در خیاطی تخصص پیدا کرد و همچنین تحت تعلیم "پیر بالمن" یکی از طراحان معروف آن زمان رموز خیاطی مدرن و بوتیک داری را یاد گرفت. زینت جهانشاه در سال ۱۳۲۱ به همراه همسرش به ایران بازگشت. او در بدو ورود به ایران، اقدام به افتتاح یک لباس فروشی و خیاط خانه در خیابان امیریه شهر تهران کرد و در مدت سه ماه موفق شد نود دست لباس زنانه برای هنگام صبح، عصر و شب، تولید کند و با پوشاندن به تن مانکن‌ها و دخترها، آنها را در معرض مشاهده پانزده تن از زنان از فرنگ برگشته قرار دهد که با مد روز اروپا آشنا بودند.
مد لباس جهانشاه، آمیزه‌ای از مدهای غربی و دید شخصی‌اش بود او برای تمام لباس‌های ایرانی، از روی فصول یا گل‌ها نام انتخاب کرده بود. جنس لباس‌ها اغلب از مخمل و لمه بود. مدل پالتوها و آستین‌ها آزاد و یقه‌ها بسته بودند، کت‌ها و دامن‌ها نیز مناسب با اعتقادات دینی زنان ایرانی طراحی شده بود و پیراهن‌های شب به سبک دکولته طراحی شده بودند و روی آنها منجوق و پولک دوزی شده بود، به جلوی این لباس‌ها قسمتی اضافه می‌شد که به تن بایستند. کفش‌ها هم نوک گرد و بی پاشنه و باریک طراحی شده بود. در میان مدل‌های لباس، از پالتوی پوست و کلاه به علت گرانی پوست و عدم امکان فروش خبری نبود. از سوی دیگر جهانشاه کلاه دوز خوبی هم سراغ نداشت تا طرح‌هایش را به او سفارش دهد. در عوض کیف‌های مدل "موت" که هر دو دست در داخل آن قرار می‌گرفت به نمایش گذاشته شده بود. رنگ‌هایی که در مدل‌ها استفاده شده بود بیشتر سیاه و قهوه ای بود. البته جهان شاه در نمایش مدل‌های خود به بازدیدکنندگان با مشکلاتی هم روبرو بود از جمله روش راه رفتن و ایستادن مانکن‌ها و سادگی و بی آرایشی گیسوانشان، به ویژه در مورد آخر، آرایشگاه های خاصی برای این کار در ایران وجود نداشت. با این حال زنانی که وصف نمایش خیره کننده جهانشاه را شنیده بودند استقبال زیادی از جادوی مد او کردند و کار او رونق فراوانی گرفت. این زن پس از ده سال از افتتاح مغازهٔ لباس فروشی و خیاط خانه ی خود به فکر استفاده از مدل لباس‌های قدیمی در کار خود افتاد و با الهام از موزه مردم شناسی مانتویی را طراحی کرد که شبیه ردای مردان قدیمی بود و آستین‌های گشادی داشت که با استقبال فراوانی روبرو شد. او تا سال ۱۳۷۴ خورشیدی به کار خیاطی و مدسازی ادامه داد، وی شروع کننده راهی شد که ابتدا توسط فرزندش و سپس دیگران ادامه یافت: تارنمای ویکی پدیا / بیشتر: تارنمای پرشین
پگاه انواریان: طراح مد ایرانی-آمریکایی است که در سن پنج سالگی از ایران به آمریکا مهاجرت کرده و طراحی مد را پس از طراحی لباس در موزیک ویدئوهای هالیوودی آغاز نمود. پگاه انواریان از سن شش سالگی دوخت لباس را آموزش دیده است و طراحی را از سن هشت سالگی آغاز نموده است. این پیش زمینه‌ای بود که پس از مهاجرت به نیویورک حرفه خود را به عنوان طراحی لباس انتخاب نماید. اولین مجموعه خود را پاییز ۲۰۰۳ در هفته مد لس‌آنجلس ارائه نمود و از آن زمان به بعد در خیلی از نشریات مانند: نیویورک تایمز، لس آنجلس تایمز، لوکی، مجله دبلیو و هارپر به نام پگاه انواریان اشاره گردید. نقطه اوج انواریان در هنگام دوخت و هماهنگی لباس یکی از بازیگران موزیک-ویدئو با استفاده از پارچه کشمیر بصورت اتفاقی بر روی لباس، سبکی و انعطاف پذیری پارچه باعث ایجاد طرح لباسی خاص شده است. و آنقدر خاص که جنیفر لوپز از او درخواست دوخت لباس بصورت اختصاصی برای خود کرده است. پس از آن این اتفاق باعث ورود انواریان به صنعت مد و تبدیل این نام به یکی از برندهای مطرح در ایالات آمریکا گردید. لباس‌های او بر تن چارلیز ترون، هاله بری، مدونا، شکیرا و بسیاری از بازیگران هالیوودی به چشم می‌خورد و تبدیل به چهرهٔ مطرحی در شبکه‌های مد تلویزیونی شده است. انواریان، به دلیل سابقه کار در ساخت "موزیک - ویدئو" برای خواننده‌های آمریکایی، رابطهٔ نزدیک با بازیگران و خواننده‌های سرشناس هالیوودی باعث بیشتر مطرح شدن این نام در صنعت مد شده است. انواریان در سال ۲۰۰۷ برای هفته مد نیویورک مجموعه خود را که برگرفته از رابطه زمین و آسمان، مجموعه‌ای از کت چرم دامن پشمی بود را ارائه نمود. رنگ در طرح‌های انواریان بیشتر متمرکز بر رنگهای خاکستری فام تیره و مشکی می‌باشد، استفاده از خطوط و گشتالت ساده همراه با جزییات خاص لباس و پارچه و دوری از طرح‌های سنتی در طرح‌های او دیده می‌شود: بخش های انگلیسی و فارسی تارنمای ویکی پدیا
عارفه منصوری: متولد دوم آذر ۱۳۵۹ در تهران است و در ۱۶ سالگی به کانادا رفت. عارفه منصوری طراح صحنه و لباس است و تاکنون برنده جوایز متعددی در این زمینه بوده است: تارنمای ریشه
ماجرای زندگی و فعالیت های هنری عارفه منصوری/ به زبان انگلیسی: تارنمای ویکی پدیا
عارفه منصوری در ویدیو: تارنمای یوتیوب
دکتر منوچهر سعادت نوری
گزیده ای از نوشتارها
http://msnselectedarticles.blogspot.ca/2016/11/blog-post_21.html
بخش های پیشین زنان نامدار ایران
